வேளாண் மரபை அழுத்தமான வரலாற்றுத் தரவுகளோடு விவரித்திருக்கும் முக்கியமான நூல். : செட்டி.வெ.அசோக் பண்ணாடி

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் எனத் தொடங்கிய இந்நூலின் ஆசிரியர், தமிழினத்தின் மொத்த அடையாளமே வேளாளர் குடியின் வாழ்வியலும் வரலாறும்தான் எனத் தீர்க்கமான தரவுகளோடு தீர்ப்பளித்து  முடித்துள்ளார். இவைகளுக்கு ஆதாரமாகத் தொல்காப்பியர், கம்பர், வடமொழி வால்மீகி, ஔவையார் போன்ற தெய்வப் புலவர்களை இந்நூலில் பேச வைத்துள்ளார். 

சமகால அறிஞர் பெருமக்களான மொழிஞாயிறு தேவநேயப் பாவாணர், சீர்மிகு சிந்தனையாளர்கள், படைப்பாளிகள் என, அமரர் பிரபஞ்சன், வாழும் வரலாறு ம.சோ.விக்டர் ஐயா, சாகித்ய அகாடமி விருதாளர் சோ. தர்மன் ஐயா போன்ற ஆளுமைகள் அனைவரும் சாட்சியம் அளித்துள்ளனர். 

ஆக, சங்ககாலத்தில் கோன் உயர அடிப்படை ஆதாரமாக இருந்த மண் விரும்பும் மழையின் மக்கள், சேற்றுக்கால் செல்வர்கள், நெல் வேளாண்குடிக்கு இருந்த பண்பாட்டு விழுமியங்கள், கால ஓட்டத்தில் மிச்சம் இல்லாமல் கரைந்து போக வேண்டுமெனத் திட்டமிட்டு ஆடிவந்த அரசியல் ஆடு களத்தில், குடத்திலிட்ட விளக்காய்  மங்கிக் கொண்டிருந்த வேளாண் குடியின் மாண்புகளைத் தக்க தருணத்தில் இந் நூலின் மூலம் ஆதவன் ஔி போல் குன்றில் ஏற்றி வெளிச்சப்படுத்தியுள்ளார். 

திணை சார்ந்த மக்களின் இயல்பு, குண நலன்கள் அமைதல் மற்றும் தெய்வ உருவ வடிவமைப்புகள் பற்றிய பதிவினூடே, பொதுவுடைமையை மானுடம் உணர்வதற்கு முன்பே ஈகம், இரக்கம், கூட்டுறவு, ஊர்க்குடும்பு என்ற குணங்களை இயல்பாகக் கருவிலேயே  பெற்றுப் பிறப்பெடுத்தவர்களே வேளாண்குடி மக்கள் என அழுத்தமாகப் பதிவு செய்துள்ளார். 

ஐந்தவித்து மானுட நிலையிலிருந்து இறைநிலை பெற்ற இந்திரன் அருளால், இன்றைக்கு நம் கையில் இருக்கும் கவளச் சோற்றின் ஒரு பருக்கை, கடந்து வந்த பல ஆயிரம் ஆண்டு கால வரலாற்றின் வழித் தடத்தில் நம்மையும் பின்னோக்கிக் கூட்டிச் சென்றிருக்கிறார். 

இவ்வழியிலான பரிணாம ஓட்டத்தில் மானுடம் ஏற்றுக் கொண்டவைகளையும், விலக்கிக் கொண்டவைகளையும் தற்குறிப்பேற்றல் இல்லாமல் நம் சிந்தனைப் புலனில் காட்சிப்படுத்திக் காட்டியுள்ளார். 

எள்ளு நட்டேன் விற்கல, கொள்ளு நட்டேன் விற்கல, நெல்லு நட்டேன் விற்கல, கல்லு நட்டேன் வித்துடுச்சு.

இது புளி ஏப்பக்காரர்களுக்கு நகைச்சுவையாக இருந்தாலும், இன்றைய வேளாண் தொழிலின் மிகக் கசப்பான இருப்பு நிலை இதுதான் என்ற அக்கறையையும் பதிவு செய்திருக்கிறார். 

உலகமயமாதல் போக்கில் உணவு சார்ந்து எதிர்கொள்ள இருக்கும் ஆபத்தை உணராமல் வேகமாகக் கடந்து போய் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில், சரியான காலத்தில் வேளாண்மை குறித்த நிதர்சனத்தை நிதானித்துச் சிந்திக்கத் தூண்டும் நூலாக இந்நூல்  கிடைக்கப்பெற்றிருக்கிறது. 

கோன் உயர அடிப்படை ஆதாரமாகப் போற்றி வளர்த்த வேளாண் தொழிலின் சிறப்புகள், சங்க காலத்திற்குப் பிறகு - நெடுங்கால இடைவெளிக்குப் பிறகு மீண்டும் அழுத்தமான வரலாற்றுத் தரவுகளோடு  இந்நூல் மூலம் நமக்குக் கிடைத்திருப்பதென்பது, வேளாண் தொழிலில் ஏற்பட்டிருக்கும்  காணாமையையும், சலிப்பையும், தொய்வையும் போக்கும் அருமருந்தாக இந்நூல் கிடைக்கப் பெற்று மிகப் பெரிய குறையைத் தீர்த்து வைத்துள்ளது என்று சொன்னாலும் மிகையாகா. 

ஆதிக்கும் அந்தத்திற்கும் இடையில் பல சமயங்கள் தோன்றி இருந்தாலும், இன்றைக்கு நிலவி வருகிற சமய பேதங்கள் இந்திர சமயத்திற்கும், ஆரிய சமயத்திற்குமான போரே அமுக்கமாக ஊடாடிக் கொண்டிருக்கிறது என்ற உண்மையை, வைதீகச் சமய வேள்வி வழிபாட்டையும், தமிழர்கள் வழிபாடான இயற்கை வழிபாட்டையும் நேரெதிராகப் பொருதி வகைப்படுத்தி ஆசிரியர் பதிவு செய்யத் தவறவில்லை. 

ஆக, சங்க காலந்தொட்டு சமகாலம் வரை மானுடம் பரிணமித்த அத்தனை பரிணாமக் கோணங்களும் வேளாண்மையும் அதன் உற்பத்தியும் உபரியுமே தீர்மானித்து வந்துள்ளது என்ற எதார்த்தத்தைத் தீர்க்கமாகப் பதிவு செய்துள்ளார். 

இந்திய அரசியலில் நடந்து முடிந்த அதிரடி மாற்ற நடவடிக்கையிலும், பெருந்தொற்றால் உலகமே தோற்றுக் கொண்டிருந்த காலத்தில், உணவும் வேளாண்மையுமே உயிரென்ற மதிப்பீட்டை உணர்த்தியுள்ளது. 

ஆக, இந்நூலில் தான் சொல்ல வந்ததை விளங்கச் சொல்லி இருப்பது என்பது மிக எளிதாக, ஏதுவாக, எளிமையான நடையில்  இருந்தாலும், வலிமையான தரவுகளோடு, பொருத்தமான சான்றாதரங்களோடு கருத்தியலைத் தெளிவாகச் சொல்லி, வேளாண் மக்களின் வேந்தனான இந்திரனை  அரியணை ஏற்றி ஆட்சி செய்ய இந்நூல் மூலம் மீண்டும் அழைத்திருக்கிறார் இந்நூலாசிரியர்.

இந்நூல் போல் சிறந்த படைப்புகள் பல படைத்து தமிழுக்கும், இனத்திற்கும், வரலாற்றிற்கும் பெருமை சேர்க்கும் ஆய்வாளர் மகாராசனின் எழுத்துப் பணி தொய்வின்றி வளர எம் மனமார்ந்த வாழ்த்துகள். 

*

கட்டுரையாளர்:
செட்டி.வெ.அசோக் பண்ணாடி,
சமூகச் செயல்பாட்டாளர்,
கோயம்புத்தூர்.

வேளாண் மரபினரின் வாழ்வியல் பண்பாட்டு வரலாற்றைப் பொதுச் சமூகம் உள்வாங்கிக்கொள்ளும் அறநோக்கில் வெளிவந்திருக்கும் முக்கியமான நூல்: அழகர்சாமி பாண்டியன்

வேளாண்மையை வாழ்வியலாக கொண்டவர்கள் திருட மாட்டார்கள். மானிடர்க்கும் மற்ற பிற உயிரினங்களுக்கும் இரையை ஈகை செய்பவர், பிறரின் உடமையைக் கவர்வது அரிது எனும் அறத் தத்துவ விளக்கத்தோடு  தொடங்குகின்றது மகாராசன் எழுதிய வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் எனும் நூல். 

உயிரிகளுக்கு உணவு முக்கியம். உணவுக்கான தேடுதல், சேகரித்தல், பூர்த்தி செய்தல் போன்றவை எங்ஙனம் நடந்தேறுகிறது?

வெள்ளாமை அல்லது வேளாண்மை என்றால், பொதுவாக நெல் உற்பத்தியையே குறிக்கும். ஆதிமனிதன் அரிசியிலிருந்து அதிகாரத்தைப் பற்றிச் சிந்தித்தான். 

வேளாண் உற்பத்திக்கும் அரசு உருவாக்கத்திற்கும் இடையேயுள்ள நெருங்கிய தொடர்பு, விரிவாகச் சொல்வதென்றால், குடும்பத்தை நிர்வகித்ததால் குடும்பத் தலைவன் குடும்பன் என்றழைக்கப்பட்டன். பல குடும்பங்கள் கூடி வாழ்ந்த பகுதி ஊர் என்றும், குடிமக்களின் தலைவன் ஊர்க் குடும்பன் என்றும் அழைக்கப்பட்டான். கூடி வாழ்ந்த மக்களின் ஊர்க் குடும்பு முறையே அரசு உருவாக்கத்தின் முதலும் மூலமும் ஆகும். 

பன்னெடுங்காலமாக மனிதர்களின் உணவுத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்து வரும் ஒப்பற்ற பெருங்குடியான வேளாண் மரபினரைக் குறித்தான விரிவான ஆய்வுகளோ, படைப்புகளோ, பக்கச்சார்பற்ற பொது உரையாடல்களோ திறந்த மனதோடு இதுநாள்வரை நடைபெறவில்லை என்கிற‌ குறைபாட்டினை அறச்சீற்றமாய் நூலாசிரியர் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். 

வைகை எனும் பொய்யா குலக்கொடியாளின் கரையோரத்தில் வாழ்வையும் வசிப்பிடத்தையும்  கொண்ட நூலாசிரியர், மருதை மண்ணின் மைந்தன் என்பதால் மாந்த நாகரிகத்தின் தொட்டிலான ஆற்றங்கரையோர மனிதர்கள் உருவாக்கிய நாகரீகம், நகரியம், அம்மக்கள் ‌நீருக்கும் நிலத்திற்கும்  அளிக்கும் முக்கியத்துவம் குறித்து‌ எவ்விதமான இட்டுக் கட்டுகளின்றி இயல்பாக விளக்கியுள்ளார். 

வேளாண் குடிமக்களின் பண்பாடு, வரலாறு, வாழ்வியல் வலிகளை ஏனைய பிற சமூகங்கள் உள்வாங்கிக் கொள்வதிலும், உள்வாங்கிக் கொண்டதிலும் உள்ள போதாமைகளை விரிவாக அலசுவதோடு, ஒவ்வொரு சமூகமும் பிற சமூகங்களின் பாரம்பரியத்தையும் பண்பாட்டு விழுமியங்களையும் அறிந்து கொள்வதில் கவனம் செலுத்தினாலே  போதும், சமூகங்களுக்கு இடையே ஏற்படும் சஞ்சலங்களுக்கும் சிக்கல்களுக்கும் தீர்வை எளிதாக எட்டிவிடலாம் என்கிறார். 

குறிஞ்சி நிலப்பரப்பில் இரையின் தேவையின் பொருட்டும், வாழ்க்கை நிமித்தமும் தம்மைத் தற்காக்க, எதிராளியைத் தாக்க வேட்டை வாழ்முறைக்குப் பழக்கப்பட்டிருந்தது மாந்தர் இனம். 

மலை மாந்தர்களின் ஒரு குழு மலையடிவாரப் பகுதிக்குத் தேடலின் நிமித்தம் வருகின்ற காலகட்டத்தில் சீரற்ற காடும் மேடுமான  அடிவார நிலப்பரப்பைக் கண்ட பின்பு, மலைவாழ்க்கையில் தாங்கள் பழக்கப்படுத்திய விலங்குகளான ஆடு மாடு முதலான சில விலங்குகளை மேய்ச்சலுக்குப் பழக்கியதோடு தம்முடைய உணவு மற்றும் உற்பத்தி சார்ந்த தேவைகளுக்கும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். பழக்கப்படுத்தப்பட்ட  விலங்குகளை எதற்கெல்லாம் பயன்படுத்தலாம் அல்லது பயன்படுத்த வேண்டும் என்கின்ற நுட்பத்தைக் கண்டறிகிறார்கள். அதன் நீட்சியாக மாட்டோடு மனிதர்கள்  ஏற்படுத்திக்கொண்ட பிணைப்பும் இணைப்புமே மரபார்ந்த வேளாண்மை துவக்கத்திற்கான அச்சாரம்  என்பதை அறியலாம். 

ஆடு மாடுகளோடு அலைகுடி வாழ்க்கைக்கு ஆட்பட்டிருந்த  குழுவினரில் ஒரு சாரார், மெல்ல கீழ்நோக்கி நகர்ந்து ஆறுகளையும் ஆற்றங்கரையோரச் சமவெளி நிலங்களையும் அறிந்திடும் காலகட்டத்தில்தான் அலைகுடி நிலையிலிருந்து முன்னேறி, நிலைத்த குடி வாழ்க்கைக்கு மானுடம் தன்னை தகவமைத்துக் கொள்கிறது. 

நிலைத்த குடியிருப்பு வாழ்முறைக்கு மனிதர் மாறிய அக்காலகட்டத்தில்தான் உலோகங்கள் கண்டறியப்பட்டன. குறிப்பாக, இரும்பைக் கண்டறிந்ததுதான் மாந்த நாகரிகத்தின் வளர்ச்சிக்கும், வாழ்வியல் மாற்றத்திற்கும் வழிகோலியது எனத் தீர்க்கமாகச் சொல்லலாம். இரும்பின் வருகையே உழவைச் செழுமைப்படுத்தியதோடு, சிறப்பான வாழ்வுக்கும் வழிவகுத்தது.

உழவு என்றால் உழுகின்ற மனிதன், மாடு, கலப்பை, நிலம்  யாவையையும் சேர்த்து பொதுவாய் உழவு என்பதாக அடையாளம் காட்டப்படுகிறது. இக்காலகட்டத்தில்‌ ஆற்றங்கரையோரச் சமவெளிகளைப் பண்படுத்தி வேளாண்மை செய்யும் பொருட்டு நிலங்கள் குழுக்களுக்குள் பகிர்ந்து கொள்ளப்படுகின்றது. 

பின்பு, உழைப்பின் அடிப்படையில் நிலம் தனி நபர்களின் சொத்தாக மாற்றம் பெறுகின்றது. புதிதாக உருவாகிய நிலவுடைமைச் சமூகம்‌ தோன்றுகிறது. காலவோட்டத்தில் நிலம் வேளாண் குடியினரின் கட்டுப்பாட்டிற்குள்ளும் வந்தது. இக்காலகட்டத்தில் பிற‌பகுதியிலிருந்து வந்த‌ பிராமணர்களின் இருப்பு கேள்விக்குறியாகிப் போனதைக் கண்டு அச்சமடைந்து ஆத்திரம் கொள்கின்றார்கள். 

காரணம், பிராமணர்கள் ஆடு மாடு மேய்ப்பதற்குப் பயன்படுத்திய தரிசு நிலங்களை தேவேந்திரர்கள் பண்படுத்தி கழனிகள் ஆக்கியதால், கால்நடைகளின் மேய்ச்சல் பாதிக்கப்பட்டதோடு, வேளாண்மையின் உற்பத்தி, உழைப்புப் பங்குதாரராக அறியப்பட்ட மாடுகளை, பிராமணர்கள் உணவுக்காகவும் யாகத்திற்க்காகவும்  கொல்வதை தேவேந்திரர் எதிர்த்தனர்.

இதனால், தேவேந்திரர்களுக்கும்  பிராமணர்களுக்குமான மோதல் என்பது கால்நடை வளர்ப்புச் சமூகத்திற்கும் நிலவுடமைச் சமூகத்திற்குமான மோதலாக மாற்றம் பெறுகின்றது. 

கால்நடை வளர்ப்புச் சமூகப் பிரதிநிதிகளாகப் பிராமணர்களும், நிலவுடமைச் சமூகப் பிரதிநிதிகளாகர் தேவேந்திரர்களும் நின்று போராடினார்கள். 

சுருங்கக்கூறின், பழமைக்கும் புதுமைக்கும் இடையே நடந்த பெருத்த மோதலில் தேவேந்திரர்கள் புதுமையின் பக்கம் நின்றார்கள் என்பதோடு, வென்றார்கள் என்பதே வரலாறு என அறிந்து கொள்ளலாம். 

வேளாண்மை முதன்மைத் தொழிலாய் மாறிப்போனதால் ஏற்பட்ட அச்சம் மற்றும் பகையுணர்வின் காரணமாகவே வேளாண்மை என்பது இழிதொழில்; நிலத்தை உழுவது பாவச்செயல் என்பதான பரப்புரையில் பிராமணர்கள் ஈடுபட்டதைச் சுட்டிக் காட்டுவதோடு, உழவை ஒரு தொழிலாக எண்ணாமல், பசிப்பிணி போக்குதல் பாரம்பரியமாய்ச் செய்து வரும் கடமையாகவும், பண்பாட்டு நீட்சியாகவும் மள்ளர் பள்ளர் எனும் தேவேந்திர குல வேளாளர்கள் செய்துவருவதைப் பள்ளு இலக்கிய நூல்களான முக்கூடற்பள்ளு, பொய்கைப் பள்ளு, பேரூர்ப்பள்ளு, நெல்விடு தூது, ஏரெழுபது, மகிபன் பள்ளு, திருவேட்டை நல்லூர் பள்ளு உள்ளிட்ட நூல்கள் வாயிலாகவும், 

வரப்பு உயர நீர் உயரும், நீர் உயர நெல் உயரும், நெல் உயரக் குடி உயரும் குடி உயரக் கோன் உயரும் எனும் அவ்வையாரின் வரிகளினூடகவும், உழவர்களின் பாரம்பரியம், பண்பாட்டு விழுமியங்கள் குறித்துத் தொல்காப்பியம், திவாகர சூடாமணி நிகண்டுகள், ஏரெழுபது, திருக்குறள், பதிற்றுப்பத்து, புறநானூறு, கம்பராமாயணம், பேரூர்ப் புராணம், ஐங்குறுநூறு, சிலப்பதிகாரம், கலிங்கத்துப்பரணி, கலித்தொகை உள்ளிட்ட பல இலக்கியத் தரவுகளோடு, தரிசாய்க் கிடக்கும் நிலத்தை முச்சாலடித்து  நாற்று பாவுவதில் தொடங்கி, அறுப்பு முடிந்ததும் விதை நெல்லு சேகரம் செய்வதோடு, வேளாண்மைக்கு துணையாய் இருந்த 18 குடிமக்களுக்கும் களத்தில் படி அளத்தல் எனப் பாரம்பரிய நடைமுறைகளைச்  சுட்டிக் காட்டுவதோடு, வயலிலும் வரப்பிலும் காட்டிலும் கழனியிலும் வெள்ளந்தியாய் உலாவித்திரிகின்ற நெல்லின் மக்களினுடைய மகிழ்ச்சி கோபம், வலி, வறுமை, காதல், கொண்டாட்டம்  என சங்க இலக்கியம் கொண்டு வண்ணம் தீட்டியுள்ளதோடு, நாற்று நடும் குடும்பமார் குல மங்கையரின் குலவை ஒலி முதல் தினவெடுத்த காளைகளை அடக்கும் குடும்பர்களின் செருக்கு வரை பண்டையக்  காலத்தைய மனிதர்களின் வாழ்க்கையை வாழ்ந்து பார்க்க நம்மைத் தூண்டுவதோடு, தற்காலத்தில் பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் கோரப்பிடியில் சிக்கிச் சீரழிந்து கொண்டிருக்கின்ற வேளாண்மையையும் மக்களின் பாடுகளையும், வேளான் மரபினரைச் சாகடிக்க முயலும் - சாவுக்குத் தூண்டும்  பெருநிறுவனங்களின் கோர முகத்தை அடையாளம் காட்டுவதோடு, நம் பாட்டன் பூட்டன் காலம் தொட்டு பாரம்பரியமாய்ச் செய்துவரும் மரபுவழி வேளாண்மையை மீண்டும் தொடர வேண்டும் என்கின்ற எச்சரிக்கை மணியையும் அடித்து இருக்கிறார். 

வயல் வரப்பில் மண்வெட்டியோடு நிற்கும் குடும்பனிலிருந்து, வழிந்தோடும் வாய்க்கால் நீரில் சீறிப் பாயும் கெண்டை மீன்கள் வரை மருதநிலத்தின் பண்பாட்டு அடையாளங்களை மிகக் கச்சிதமாய் அடையாளப்படுத்தி இருப்பதோடு, சித்திரமேழி என்றால் அழகிய கலப்பையைக் குறிக்கும் சொல்லாகும். மேழியைச் சித்திர ஓவியமாய் வரைந்து, அதைத் தங்களுடைய அடையாளமாய்க் கொண்டிருப்பவர்களால் உருவாக்கப்பட்டதுதான் சித்திரை மேழி பெரிய நாட்டார் சபை என்பதை அறியத் தருகிறார். 

தந்தை தாய் குரு தெய்வமும் செந்தமிழ்ப்பூசுரர் இன்றி சதிராய்ப் பின்னுள்ளவர்களை மதியாதவன் ...இந்திரன் குலத் தோன்றியே வந்த நாள் முதலாகவே இலகும் ஏழூர் குடும்பன் நானே .... எனும் பாடல் மூலம்  தமிழ் மூவேந்தர்களைத் தவிர அரசு அதிகாரம் சார்ந்த வேறு எவரையும் வழிபடுவது, தொழுவது  உழவுக் குடியின் வழக்கத்தில் இருந்ததில்லை என்பதோடு, குடும்பத்திலோ, குடியிலோ வாழ்ந்து மடிந்தவர்கள் நினைவாக நடத்தப்பட்ட நீத்தார் வழிபாடு, நடுகல் வழிபாடு போன்றவை ஏதோ ஒரு வகையில் மக்களுக்காகப் பாடுபட்டு வாழ்ந்து மறைந்த முன்னோர்களின் நினைவைப் போற்றும் ஒரு சடங்காகவும் மரபாகவும் நாம் பின்பற்றி வருகிறோம். 

அவ்வகையிலேயே மக்கள் கூட்டத்திற்குத் தலைமையேற்று நடத்தியவர்களைத் தொழுததும் வாழ்த்துவதும் மட்டுமல்லாது, அவர்கள் வழியில் தங்கள் வாழ்வியலை வரையறுத்துக் கொண்ட அவர்களுடைய சந்ததியினர் உயிர் நீத்த முன்னவர்களைத் தெய்வமென தொழுது வழிபடத் தொடங்கினர். 

தமிழ் மண்ணிலே தோன்றிய வேந்தன் வணக்கமானது, முதல் பாண்டிய வேந்தனையே குறிக்கும். அவனுடைய இறப்பிற்குப்பின் தெய்வ வேந்தனாக அடையாளப்படுத்தப்பட்டு இருக்க வேண்டும்.

வேந்தன் தெய்வ நிலை அடைந்த பிற்பாடு தெய்வ வேந்தன் ஆகிறான். தெய்வ வேந்தனே பிற்காலத்தில் மருவி தேவேந்திரன் என்று சொல் உருவாகின்றது. இந்திரன் என்கின்ற சொல்லிற்கு இனத்தின் தலைவன் அல்லது கூட்டத்தின் தலைவன் என்பதாகத்தான் பொருள் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது. 

ஆரியர்கள் வழிபடக்கூடிய ரிக் வேதம் சுட்டிக்காட்டும் இந்திரனுக்கும், தமிழர்கள் போற்றி வணங்கக்கூடிய இந்திரனுக்கும் உள்ள வேறுபாடுகளை பல்வேறு ஆய்வாளர்களின் ஆய்வுத் தகவல்களோடு சான்று பகர்ந்திருப்பதோடு, நீர் மேலாண்மை, வேளாண்மையைப் பாரம்பரியமாகச் செய்துவரும் வேளாண் மரபினரான தேவேந்திர குல வேளாளர் சமூக மக்களின் பண்பாடு, வரலாறு, வாழ்வியல் உள்ளிட்ட உள்ளார்ந்த விசயங்களைத் தயக்கம் தவிர்த்துப்  பரந்துபட்ட பார்வையோடு பொதுச் சமூகம் உள்வாங்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை, இந்நூல் காத்திரமான  தரவுகள் வாயிலாக அறத்தின் வழிநின்று திறம்பட நிறுவியிருக்கிறது. நூலாசிரியருக்கு வானமும் வசப்பட எனது‌ வாழ்த்துகள். 

மனமாச்சர்யங்களை விடுத்து வாருங்கள்  தமிழ்ச் சொந்தங்களே ..!கரம் கோர்ப்போம்; களம் காண்போம். வீழ்ந்து கிடக்கும் தமிழரின் பண்பாட்டு  அடையாளங்களோடு, அதிகாரத்தையும் மீட்டெடுப்போம் ..!

நன்றி.

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,
மகாராசன்,
முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,
பக்கங்கள் 224,
விலை: உரூ 250/-
வெளியீடு:
யாப்பு வெளியீடு, சென்னை.
பேச : 9080514506.
*
கட்டுரையாளர்:
அழகர்சாமி பாண்டியன்,
சமூகச் செயல்பாட்டாளர்.

ஆரிய வைதீகத்திற்கு எதிரான மாற்றுப் பண்பாட்டைக் கட்டமைத்திருக்கிறது வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் : வருசக்கனி, நாட்டுப்புறவியல் ஆய்வாளர்

எழுத்தாளர் சோ.தர்மன் அவர்களின் வாழ்த்துரையுடன் தொடங்கும் 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் எனும் இந்நூல், வேளாண்மை: உழவுப்பண்பாடும் வேளாளர் வரைவியலும், நீர் மேலாண்மை: வேளாண் மரபினரின் நீர் அறுவடைப் பண்பாடு எனும் இரு கட்டுரைகளைக் கொண்டுள்ளது.

சோ.தர்மன் அவர்களின் வாழ்த்துரைக் கூற்றுகள் மூலம், தமிழகத்தில் நீர்நிலைகள் பராமரிக்கப்பட்ட விதத்தையும் நீரைச் சார்ந்தே ஒழுக்கம் உருவாவது பற்றியும் அறியலாம்.

மகாராசன் அவர்கள், இந்நூலில் தமிழின் ஐவகைத் திணைகளையும் -  திணை சார்ந்த உற்பத்தி முறைகளையும் உழவுப் பண்பாட்டின் வழியாக விளக்குகிறார். இரும்பின் கண்டுபிடிப்பானது மேய்ச்சல் சமூகத்தில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் குறித்தும், முல்லையில் வளர்ந்த வேளாண்மை மருதநிலத்தில் செம்மை பெற்று உபரி அதிகரித்த விதத்தையும், உபரியின் மூலம் மருத நிலத்தில் அரசு நிலைபெறத் தொடங்கியதையும் முதல் கட்டுரையில் விளக்குகிறார்.   உணவு உற்பத்தி எவ்வாறு  அதிகார உருவாக்கத்திற்கான காரணமாக அமைகிறது என்பதை மிக விரிவாகவே விளக்கியுள்ளார். மேலும், உணவு உற்பத்தியில் உபரியானது சமூகக் கட்டமைப்புகளை உருவாக்கிய விதம், மருத நிலத்தில் நிலங்களின் அளவைப் பொறுத்து உழுவித்துண்போர், உழுதுண்போர் என இரு பிரிவாக மாறியதையும் விளக்குகிறார்.
ஐவகைத் திணைகளால் பிரிக்கப்பட்டிருந்த தமிழ் மக்கள், மொழியின் அடிப்படையில் ஒரு தேசிய இனமாக மாறிய விதம் முக்கியமானது எனக் கருதுகிறேன். சாதிய ஏற்றத்தாழ்வுகள் நிறைந்த இன்றைய சூழலில், சாதிய ஏற்றத்தாழ்வுகள் அற்ற 'தமிழர்' என்ற பொது அடையாளத்தின்கீழ் அணிதிரட்டுவதற்கான உத்தியைத் தேடுவது அவசியமாகிறது.
மருத நில மக்களின் மழைத் தெய்வமான இந்திரனைப் பற்றியும், இந்திர விழா பற்றியுமான தகவல்களைச் சங்க இலக்கியங்களில் இருந்தும், சமகாலத்தில் பா. அரிபாபு, தே.ஞானசேகரன் போன்ற ஆய்வாளர்களின் நாட்டுப்புறச் சடங்குகள், வாய்மொழித்தரவுகள் மூலமாகவும், மறைமலையடிகள், மா.சோ. விக்டர், பாவாணர் போன்ற அறிஞர்களின் எழுத்துகளிலிருந்தும் தொகுத்துள்ளார்.
ஒரு மக்கள் கூட்டம் என்ன வகையான உற்பத்தி முறையைச் சார்ந்திருக்கிறதோ, அதைப்பொறுத்தே அத்தெய்வங்களின் வடிவங்களும் குணங்களும் அத்தெய்வத்தைப் பற்றிய கதைகளும் அமையும் எனக் கூறும் ஆய்வாளர் தொ.ப வின் கருத்துகளிலிருந்து மருத நில மக்களின் மழைத்தெய்வமான இந்திரனைப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

ஆரியச் சடங்கியல் மரபுகள்  நெருப்போடும்  வானத்தோடுமே நெருங்கிய தொடர்புகொண்டுள்ளன. ஆரியப் பண்பாட்டில் நிலத்தை உழுது உழைப்பது பாவத்திற்குரிய செயல் என உழவுத்தொழிலை வைதீகம் விலக்கி வைக்கிறது.  ஆனால், தமிழ்ச் சடங்கியல் மரபுகள் நீரோடும் நிலத்தோடும் தொடர்புடையதாக இருக்கின்றன. தமிழ்ப் பண்பாட்டில் உழவுத்தொழில் உயர்வாகப் போற்றப்படுகிறது. இதன் வழியே தமிழ் உழவுக்குடிகளின் மழைத்தெய்வமான இந்திரன் எனும் வழிபாட்டு அடையாளமானது, ஆரியப் பண்பாட்டிற்கு எதிரான தமிழ்ப் பண்பாட்டின் கூறுகளையே பெற்றிருக்கிறது என்பதும், தமிழ் இந்திர வழிபாட்டிற்கும் ஆரிய வழிபாட்டிற்கும் யாதொரு தொடர்புமில்லை என்பதையும் நூலாசிரியர் நிறுவுகிறார்.

மேலும், இந்திரன் - வெள்ளை யானை - வெண்மை ஆகிய அடையாளங்கள் ஆசீவகத்தோடு தொடர்புடையவை. தமிழகத்தில் ஏரி, குளம், கண்மாய் போன்ற நீர்நிலைகள் சார்ந்த இடங்களில் ஐயனார் கோவில்கள் அமைக்கப்பட்டிருப்பதையும் ஆய்வு செய்து, இந்திர அடையாளம் என்பது  ஆசீவக அடையாளம்தான் என அறிஞர் க. நெடுஞ்செழியனின் ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
அயோத்திதாசர் இந்திரனை புத்தர் என நிறுவுகிறார். ஐம்புலன்களையும் அடக்கியதால் ஐந்திரன் என அழைக்கப்பட்ட புத்தர் ஐந்திரன் - இந்திரன் என அழைக்கப்பட்டார். இந்திரனைப் பின்பற்றியவர்கள் இந்திரர்கள் எனவும், அவர்கள் வாழ்ந்த நாடு இந்திர தேசம் எனவும் அழைக்கப்பட்டது என அயோத்திதாசர் தம் ஆய்வுகள் வழியே நிரூபிக்கிறார். அதற்கான ஆதாரங்களைத் திருக்குறள், சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, வீரசோழியம், பிங்கல நிகண்டு போன்ற சங்க இலக்கியங்களிலிருந்து எடுத்தாள்கிறார். மேலும், வேளாண்குடிகள் இன்றளவும் பின்பற்றி வரும் வளமைச்சடங்கான பொன்னேர் பூட்டுதல் நிகழ்வானது பௌத்தக் கூறுகளைக் கொண்டுள்ளதையும் விளக்குகிறார்.
இந்திர வழிபாடான இந்திர விழாவைச் சோழ மன்னன் நிறுத்தி வைத்ததால், மணிமேகலா தெய்வம் கோபம் கொண்டு நகரை அழித்தது என்ற மணிமேகலைக் காப்பியத்தின் துணைகொண்டு, இந்திரன் பௌத்த  கடவுள் என மயிலை சீனி வேங்கடசாமி பதிவு செய்துள்ளார்.
பேரா டி.தருமராஜன் அவர்களின் கட்டுரையில் கால்நடை மேய்ப்புச் சமூகமாக இருந்த பிராமணர்களுக்கும், உழவுத்தொழில் செய்யும் வேளாண் சமூக மக்களுக்கும் இடையேயான மோதலின் வழியாக ஒரு மாற்று வரலாறைப் பதிவு செய்கிறார். பிராமணர்களின் யாகங்களில் கால்நடைகளைப் பலியிடுதலை எதிர்த்த வேளாண்குடிகளுக்கும் பிராமணர்களுக்குமான மோதல், நிலங்களைப் பங்கிட்டுக் கொள்வது, நீர் ஆதாரங்களைப் பங்கிட்டுக் கொள்வது, பிற வளங்களைப் பங்கிடுதல் தொடங்கி, அதிகாரங்களைப் பங்கிட்டுகொள்வது வரை மோதல் நீடித்தது.

அரசர்கள் வளமான விவசாய நிலங்களைப் பிரமதேயங்களாகப் பிராமணர்களுக்குக் கொடுத்தபோது, அதை எதிர்த்து வேளாண்குடிகள் வணிகக் குழுக்களோடு இணைந்து அரசிற்கு வரி செலுத்த மறுத்துத் தங்களுக்கென தனிக்கொடி, தனி இலட்சினை ஆகியவற்றை 'சித்திர மேழி பெரிய நாட்டார் சபை' என்ற பெயரில் பிராமண ஆதிக்க எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர்.
வேளாண்மையில் ஈடுபடும் மக்களின் உழைப்பு, உற்பத்தி சார்ந்த அறிவு, உணவளிக்கும் ஈகைப் பண்பு போன்ற குணங்கள் பௌத்த மதத்தின் வித்தை, புத்தி, ஈகை  என்ற பௌத்த கூறுகளை ஒத்திருக்கின்றன. வேளாண்குடிகள் - பௌத்தம் இடையேயான ஊடாட்டத்தின் மூலமே இவை நிகழ்ந்திருக்க முடியும். ஏனெனில், உணவிடுதல் எனும் கருத்தைப் பற்றி மற்ற மதங்களை விட பௌத்தமே அதிகமாகப் பேசியிருக்கிறது.
இந்திரனைப் பற்றிய பல்வேறு ஆய்வாளர்களின் ஆய்வுகளைத் தொகுத்து, இந்திரன் ஆரிய அடையாளமில்லை; இந்திரன் தமிழ் அடையாளமே என்பதை நூலாசிரியர் உறுதிப்படுத்துகிறார். இவ்வாறு, வைதீகத்திற்கு எதிரான இந்திர அடையாளத்தை வைத்து மாற்றுப் பண்பாட்டு மரபுகளை நூலாசிரியர் பதிவு செய்துள்ளார்.

இதன் மூலம், வைதீகத்திற்கு எதிரான பண்பாட்டுக் கூறுகளைக் கண்டறிந்து, அவற்றைப் பிராமணீயச் சிந்தனை  என்ற ஒற்றைத்தன்மைக்கு எதிரான சமண, பௌத்த, ஆசீவகம் போன்ற பன்மைத்துவப் பண்பாட்டு ஆய்வுகள் வழியே புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்ய இந்நூல் முன்னெடுப்பாக அமைந்திருக்கிறது.
சாதிய மேலாதிக்கமும் - அதன்வழிப்பட்ட பண்பாட்டு மேலாதிக்கமும் நிலவும் சூழலில், அதற்கு எதிரான ஆதிக்க எதிர்ப்புப் பண்பாடுகளும் இருந்துகொண்டேதான் உள்ளன. கெடுவாய்ப்பாக,  சாதிய மேலாதிக்க நடவடிக்கைகளையும், சாதிய மேலாதிக்க எதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளையும் ஒன்றாகச் சேர்த்துக் குழப்பிக்கொள்ளும் போக்கே தமிழ்ச் சூழலில் நிலவுகின்றது. இதன் விளைவாகத்தான், சாதிய மேலாதிக்க எதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளைக்கூட 'மேட்டிமை வாதம்' எனவும் 'சமஸ்கிருதமயமாக்கல்' எனவும் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளப்படுகிறது.
வேளாண் மக்களின் தமிழ்ப் பண்பாட்டு கூறான இந்திர அடையாளம் சமண, பௌத்த, ஆசீவக சமயங்களில் உயர்ந்த இடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், ஆரியப் பண்பாட்டில் வைதீக மதமானது தமிழ் அடையாளமான இந்திர அடையாளத்தை மிகுந்த வன்மத்தோடு இழிவுபடுத்தியும் -  இந்திர வழிபாட்டு அடையாளங்களை அழித்தும் சிறுமைப்படுத்தியும் புராணக்கதைகளைக் கட்டமைத்துள்ளது.
தற்போது, வேளாண்குடிகள்  'தேவேந்திரர்கள்' என்ற பழைய பெயராலேயே தாங்கள் அழைக்கப்பட வேண்டும் என வேட்கை கொண்டிருக்கின்றனர். இதனுள் வைதீக எதிர்ப்புத் தன்மை பொதிந்திருக்கும் பண்பாட்டு வரலாற்றை அறியவோ அடையாளப்படுத்தவோ பலரும் தவறிவிடுகின்றனர்.

ஆரியச் சிந்தனை மரபின் எச்சங்களைத் தமது சிந்தனையாக கொண்ட சில பல திராவிட இயக்க அறிவுஜீவிகள், இடதுசாரிகள் போன்றோரும் பௌத்த, சமண, ஆசீவகப் பண்பாட்டு அடையாளமான இந்திர அடையாளத்தை ஆரிய அடையாளமாகத்தான் கட்டமைக்கின்றனர். அதற்குச் சான்றாக, ஆரியப் பிராமணீயத்தால் கட்டமைக்கப்பட்ட இழிவான புராணப் புரட்டுகளைத்தான் காண்பிக்கின்றனர்.

பெயரில் திராவிட, இடதுசாரிக் கொள்கையையும், மூளையில் பிராமணீய மையச் சிந்தனையையே கொண்டிருக்கும் சில அறிவுஜீவிகள், தொடக்கம் முதலே வைதீகத்தை எதிர்த்துப் பெரும் கலகம் செய்து வந்த வேளாண்குடி மக்களின் 'தேவேந்திரர்' எனும் வைதீக எதிர்ப்புப் பெயரை  ஆரியப் பெயர் என்றுதான் இழிவுபடுத்தி எள்ளி நகையாடுகின்றனர். அதாவது, திராவிட இயக்க - இடதுசாரிச் சிந்தனைப் போக்குகளைக்கூட இன்றும் பிராமணீயமே தீர்மானிக்கிறது.

இந்நிலையில், தமிழர் பண்பாட்டுத் தளத்தில்  வைதீக மரபிற்கு  எதிரான தமிழ்ப் பண்பாட்டு கூறுகள் அடையாளம் காணப்பட்டு ஆராயப்பட வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தும் வகையில் -  வேளாண் மக்களைப் பற்றிய ஆய்வுகளை முன்னெடுக்க வேண்டியதன் சமூகத் தேவையை - வேளாண் மக்கள் குறித்த சமூக உரையாடல்களை மிக விரிவாக முன்வைத்திருக்கிறது மகாராசனின் 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' நூல்.

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 224,

விலை: உரூ 250/-

வெளியீடு:

யாப்பு வெளியீடு, சென்னை.

பேச : 9080514506.

*

கட்டுரையாளர்:

வருசக்கனி,

முனைவர் பட்ட ஆய்வாளர்,

நாட்டுப்புறவியல் துறை,

மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகம்,

மதுரை.

நீர் மேலாண்மைச் சமூகத்தின் வேர்த் தடங்கள்: மகாராசன்

இயற்கையாகவும் செயற்கையாகவும் உருவான - உருவாக்கப்பட்ட நீர் ஆதார அமைப்புகளைப் பயன்படுத்தவும் பராமரிக்கவுமான பணிகளை, நீர் மேலாண்மைச் சமூகத்தால் மட்டுமே செய்திருக்க முடியும். அவ்வகையில், வேளாண்மைத் தொழிலோடு பிணைந்திருந்த வேளாண் உழவுத்தொழில் மரபினரின் ஒரு பகுதியினரே நீர் மேலாண்மையை இணைத் தொழிலாகவும் செய்து வந்திருக்கின்றனர்.

அதாவது, வேளாண்மை உழவுத் தொழிலின் மிக முக்கியமான அங்கமாகவும் ஆதாரமாகவும்தான் நீர் மேலாண்மையும் இருந்திருக்கிறது. வேளாண்மையோடும் அதன் வாழ்வியலோடும் பின்னிப் பிணைந்த நீர்ச் சமூகமும் ஒன்று இருந்திருக்கிறது. இந்த நீர்ச் சமூகம்தான் நீர் மேலாண்மையை நிர்வகித்து வந்திருக்கிறது.

மழை பொழிந்து ஓடும் நீரை நீர் ஆதார அமைப்புகளுக்குக் கொண்டுவந்து சேர்த்து, அதைச் சேமித்து வைத்து, விளை நிலங்கள்வரை கொண்டு சேர்ப்பதுதான் நீர்ச் சமூகத்தின் பணியாக இருந்திருக்கிறது. இது, மிகச் சாதாரண பணியும் அல்ல. அதற்கு நிறைய நீரியல் தொழில் நுட்ப அறிவும் உழைப்பும் தேவை. அவையெல்லாம் அந்த நீர்ச் சமூகத்திடம்தான் நிரம்பிக் கிடந்திருக்கின்றன.

தமிழ் நாட்டின் நீர் மேலாண்மைச் சமூகம் குறித்து விவரிக்கும் க.நெடுஞ்செழியன், தமிழினம் உலகுக்கு வழங்கிய அறிவுக் கொடைகளுள் தலையாயது வேளாண்மையும் நீர் மேலாண்மையும். பெரிய ஆறுகள் தமிழகத்தில் இல்லாததால் வான்மழையை எப்படிப் பயன்படுத்திக்கொள்வது என்பதில் பண்டைக்காலத் தமிழர்கள் பெரிதும் கவனம் செலுத்தினர். அதனால் பாசனத்தைப் பெருக்கும் வகையில் ஏரி, குளங்களை வெட்டினர். ஒவ்வொரு ஏரியின் உபரிநீர் மற்ற ஏரிகளுக்கு நீர் ஆதாரமானது. அதனால், பெய்யும் மழைநீர் முழுமையாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது.

ஏரி நீரை ஒழுங்குபடுத்தி அதன் பாசனப் பரப்பின் அளவு, நீரின் தேவை, ஏரியில் உள்ள நீரின் அளவு இவற்றையெல்லாம் நன்கு அளந்து அறிந்து, நீர்ப் பகிர்மானத்தை முறைப்படுத்துபவர்கள் ‘நீர்க்கட்டிகள்’ என அழைக்கப்பட்டனர். ஏரி நீரும் வாய்க்கால்களும் ஏரி வாரியத்தால் கண்காணிக்கப்பட்டன. ஏரி வாரியம், ஊரவையின் ஆளுகைக்கு உட்பட்டதாகும். கரைகளில் மரங்கள் வளர்க்கப்பட்டன. ஏரியில் மீன்கள் வளர்க்கப்பட்டன. இவற்றிலிருந்து வரும் ஏலத்தொகை ஏரிப் பராமரிப்புக்கான வருவாய் ஆயிற்று என்பார்.

இத்தகைய நீர் மேலாண்மையைத் திறம்பட மேற்கொண்டிருந்த நீர்ச் சமூகம், பல பெயர்களால் குறிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆற்று நீரை அடுத்ததடுத்த ஏரி எனும் நீர்நிலைகளுக்குக் கொண்டுவந்து சேர்த்து, பங்கிட்டுக்கொடுக்கும் பொறுப்பை ஆண்ட நீர் மேலாண்மைத் தொழில் பிரிவினர் ‘நீராணிக்கர்கள்’ என அழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.

ஆற்றிலிருந்து நீரைக் கொண்டு வந்து சேர்த்து, அந்த நீரைக் கட்டிவைத்துக் காத்ததால் அவர்களுக்கு ‘நீர்க்கட்டியார்’ என்று பெயர். இவர்கள்தான் அந்த ஏரிக்கான முழுப்பொறுப்பும் கொண்டவர்கள். ஆற்றிலிருந்து கால்வாய்களை உருவாக்கியும் மேலாண்மையும் செய்து வந்தவர்கள் ‘ஆற்றுக் காலாடியார்’ எனவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளனர். ஏரியில் மீன்பிடிப்பது, பரிசல் இயக்குவது, நீர் குறைவாக உள்ள கோடைக் காலங்களில் ஏரி நிலத்தில் தற்காலிகமாகப் பயிர் செய்வது என, ஏரி நிலைக்குள் நடந்த எந்தவொரு நிகழ்வும் நீர்க்கட்டியார் அனுமதி இருந்தாக வேண்டும்.

ஏரி நீரின் பாதுகாப்பு அதன் கரையில்தான் இருக்கிறது. அந்தக் கரை உடைப்பு எடுத்தால் அது தானும் அழிந்து, ஏரிப் பாசனம் பெறும் வயல்வெளிகளையும் மக்கள் வாழிடங்களையும் அழித்துவிடும். ஆகையால்தான், ஏரியின் கரை மிக முக்கியமானதாகக் கருதப்படுகிறது.

அத்தகைய ஏரியின் கரையை எப்போதும் வலுவாக வைத்திருக்க வேண்டும். நீர் ஆதார அமைப்புகளின் கரை வேலைகளைப் பார்த்ததால் ‘கரையார்’ என்றும் குறிக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்கள்தான் ஏரிக்கரைக்கு முழுப்பொறுப்பும் ஆவர். கார் எனில், மழை எனும் பொருளையும் குறிக்கும். மழை நீரைத் தேக்கி நிர்வகிக்கும் ஆளுமை கொண்டதால், கார் + ஆளர் = காராளர் எனவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளனர்.

ஒரு சமூகத்தின் பொருளாதார வளம் வேளாண்மையோடு தொடர்புடையது. ஏரிகள் வேளாண் பாசனத்திற்காகவே உருவாக்கப்பட்டவை. எதிரிகளால் வேளாண் பொருளாதாரச் சீர்குலைவுகள் நடந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. எதிரிகளிடமிருந்து ஏரிகளையும் இதர நீர்நிலைகளையும் காத்த காரணத்தால் ‘குளத்துக் காப்பாளர்கள்’ எனவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளனர்.

நீர் நிலைகளுக்குள் தேவையின்றி வளர்ந்த செடிகொடிகள், பாசிகள் போன்றவற்றை அழித்துத் தூய்மைப்படுத்தி, வயல் பள்ளங்களில் வேளாண்மைக்கு நீர் திறந்துவிட்டதனால் ‘குளத்துப் பள்ளர்கள்’ எனவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளனர்.

ஏரியில் இருந்து திறந்து விடும் நீரை வாய்க்கால் வெட்டிக் கொண்டு வந்தமையால் ‘நீர் வெட்டியார்’ எனவும், நீரை வயல்கள்வரை கொண்டு வந்து பாய்ச்சியதால் ‘நீர்ப் பாய்ச்சியார்’ எனவும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்கள்தான் வயல்களுக்கான நீரைக் கண்காணித்தவர்கள்.

நீர் ஆதார அமைப்புகளிலிருந்து நீரைத் திறந்து விடுவதற்காக அவற்றில் மதகு, மடை, குமிழி, தூம்பு போன்ற அமைப்புகள் இருக்கும். வேளாண் பாசனத்திற்காக இந்த மடைகளைத் திறந்து விடுவதால் ‘மடையர்கள்’ எனவும் ‘மடைக் குடும்பர்கள்’ என்றும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.

நீர்நிலைகளிலிருந்து நீரை வெளியேற்றுவதில் மதகுகளுக்கும் மடைகளுக்கும் நிறைய வேறுபாடுகள் உண்டு. மதகுகள் வழியாக வேண்டிய அளவு நீரை வெளியேற்ற முடியும்; நீரைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியும். ஆனால், மடை என்பது அப்படியல்ல. மடையைத் திறந்து விட்டால் முழு அளவில் நீர் பீறிட்டுக்கொண்டு வெளியேறும். அதைக் கட்டுப்படுத்தவும் முடியாது. மடைகள் அமைக்கப்பட்ட நீர்நிலைகளில் மடைகளைக் கையாண்டதால்தான் ‘மடையர்கள்’ என்றழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.

ஏரி உள்ளிட்ட நீர்நிலைகளுக்கு வருகின்ற மழை நீர் வெறும் நீரை மட்டும் கொண்டு வருவதில்லை. கூடவே வண்டல் மண்ணையும் சேறும் சகதிகளையும் சேர்த்தே கொண்டு வரும். இவை அதிகம் சேர்ந்தால் நீர்நிலைகள் தூர்ந்து போகும் வாய்ப்புண்டு. இதனால் மடைகளும் மதகுகளும் அடைத்துக் கொள்ளும். இந்த வண்டல் மண்ணையும் சேறையும் ஏரியில் இருந்து வெளியேற்ற ‘குமிழி’ எனும் ஒரு தொழில்நுட்பத்தை வைத்திருந்தார்கள். ஏரி நீரை வெளியேற்றும் ஓர் அமைப்புதான் அது.

குமிழியானது ஏரியின் தரைத் தளத்தில் மதகுகளில் இருந்து சற்றேறக் குறைய 300 அடி தொலைவில் ஏரியின் உட்புறமாக அமைக்கப்பட்டிருக்கும். ஏரியில் அதிகமான வண்டலும் சகதியும் சேரும்போதுதான் இந்தக் குமிழியைத் திறந்து விடுவர். அது வெளியேறி ஏரிக்கு வெளியே உள்ள பாசனக் கால்வாயில் சேர்ந்து விடும். இதனால் ஏரியின் தளத்தில் சேர்ந்த வண்டல் மண் வெளியேற்றப்படுவதால் அதன் பாசனப் பயிர்களுக்கும் நல்ல உரம் கிடைத்து விடுகிறது. நீர்நிலைகளில் பயன்படுத்திய தூர்வாரும் தொழிநுட்பம்தான் இது. நீர் நிலைகளில் குமிழிகள் அமைத்துத் தூர்வாரி, வயல் பள்ளங்களில் நீர் பகிர்ந்ததால் ‘குமிழிப் பள்ளர்கள்’ எனவும் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர்.

குமிழிப் பள்ளர்களின் இன்னொரு நீர் மேலாண்மை நுட்பம் குறித்து பழ.கோமதிநாயகம் கூறும்போது, புதுக்கோட்டை மாவட்டம் நாஞ்சூர் ஏரியில் தண்ணீர்ப் பங்கீடு செய்வதற்கு ‘முறைப்பானை’ என்ற வழக்கம் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்புவரை இருந்ததாக அவ்வூரார் சொல்கின்றனர். இந்த வழக்கம் எப்போது தொடங்கியது என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், தற்போது இல்லை.

10 முதல் 12 லிட்டர் கொள்ளளவு கொண்ட ஒரு செம்புப் பானையின் அடிப்பாகத்தில் ஒரு சிறிய துளை இடப்படும். இது போன்ற துளை இடுவதற்கான ஊசியின் அளவுகள் குறித்த கல்வெட்டுச் செய்திகள் உள்ளன. மூன்று கற்களைப் பரப்பி, அதன் மேல் இந்தச் செம்புப் பானையை வைப்பார்கள். பானையில் முழுவதும் நீர் நிரப்பப்படும். துளையிலிருந்து நீர் வடியும். செம்புத் தண்ணீர் முழுவதும் காலியானால், ஒரு ஏக்கர் நெற்பயிருக்குத் தண்ணீர் பாய்ந்து விடும். இதுவே ‘முறைப்பானை’ எனப்பட்டது.

இதனைக் கண்காணிக்கவும், நீர்ப் பாய்ச்சவும் ‘குமிழிப் பள்ளன்’ என்ற பணியாள் இருந்திருக்கிறார். காலை முதல் மாலை வரை இம்முறையில் நீர் பகிரும் காலம் கணக்கிடப்பட்டது. இதே போன்ற முறைகள் ஆப்பிரிக்காவில் ஆயிரம் ஆண்டுகளாகக் கடைப்பிடிக்கப்பட்டதாக வரலாறு கூறுகிறது என்கிறார்.

மேற்குறித்த நீர்ச் சமூகத்திடம் நீர் ஆதாரங்களை மேலாண்மை செய்யும் நுட்பமும் அறிவும் மட்டுமல்ல; அத்தகைய நீர் ஆதாரங்களைப் புதியதாக உருவாக்கும் அறிவும் நுட்பமும் உழைப்பும் கூடவே இருந்திருக்கிறது.

மண்ணின் வகை, நிலத்தின் அமைப்பு, இருப்பிடம், பாசனம் பெரும் விளைநிலங்களின் பரப்பளவு, மழைநீர் வரத்து போன்றவற்றைக் கணக்கில் கொண்டே நீர்நிலைகளின் கொள்ளளவை நிர்ணயித்திருக்கிறார்கள். விளைவிக்கப்பட்டிருக்கும் நிலங்களுக்கும், மக்களின் இதரத் தேவைகளுக்கும் நீர் திறந்துவிட வேண்டியதின் அளவு, அதற்கேற்ப மதகுகளையும் மடைகளையும் அமைத்தல், அவற்றிலிருந்து நீர் வெளிவருவது எவ்வளவு? எல்லா மடைகளையும் திறந்தால் எவ்வளவு நீரை வெளியேற்ற முடியும்? போன்ற எல்லா நுட்பங்களையும் திட்டமிட்டுத்தான் நீர் நிலைகளை உருவாக்கி இருக்கிறார்கள்.

இப்படியாக, நீர் நிலைகளை உருவாக்கியதிலும், நீர் நிலைகளை மேலாண்மை செய்ததிலும் நீர்ச் சமூகத்தின் அறிவும் உழைப்பும் மட்டும் இருந்திருக்கவில்லை. கூடவே, நீர்ச் சமூகத்தின் தியாகமும் உள்ளடங்கி இருக்கின்றது.

மழைக்காலங்களில் மழைநீர் பெருக்கெடுத்து வரும்போதும், நீர்நிலைகளில் நீர் நிறைந்திருக்கும் போதும், கரைகள் உடையக்கூடிய அபாயங்கள் இருக்கும்போதும், நீரை முழுவதுமாக வெளியேற்ற வேண்டிய நிலை வரும்போதும், மதகுகள் - மடைகள் வழியாக நீரைத் திறந்துவிடும்போதும் உயிரைப் பணையம் வைத்து அவற்றைச் செய்திடவும் வேண்டும்.

நீர் நிரம்பி இருக்கும் நீர்நிலைக்குள் மூழ்கி அடி ஆழத்தில் இருக்கும் மடையைத் திறக்கும்போது உயிர்போகவும் கூடும். அந்தத் தியாகத்தையும் நீர்ச் சமூகமே செய்திருக்கின்றது. அவ்வாறு உயிர்நீத்த நீர்ச் சமூகத்தவரின் உயிர்த் தியாகத்தை நினைவுகூறும் வகையில் நீர்நிலைக் கரைகளில் நடுகல் நட்டு வழிபடும் வழக்கமும் இருந்திருக்கிறது. உயிர்த் தியாகம் செய்த நீர்ச் சமூகத்தவரின் குடும்பங்களுக்கு நிலக்கொடைகளும் அளிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து... 

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும். 

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

நீர் மேலாண்மை : காலத்தின் ஓட்டத்தைச் சீர்செய்யும் சூழ் என்பதை வலியுறுத்தும் நூல் :- செ.தமிழ்நேயன்

கடந்த காலத் தவறுகளை சரி செய்வதற்கு இயற்கை வழங்கும் வாய்ப்பு தான் நிகழ்காலம்.
சென்னையில் பெருவெள்ளம் வழக்கத்திற்கு மாறாக உள்ளது என்பதை ஊடகங்கள் மற்றும் வானிலை ஆய்வு நிலையம் அறிவிக்கை செய்கின்றன.

உலக வெப்பமயமாதல் விளைவின் காரணமாக இது போன்ற இயற்கைச் சீற்றங்கள் எழுவது இயல்புதான் என்கிறது சூழலியல் அமைப்பு.
தனிமனிதத் தவறுகளோடு சமூகத்தின் தவறுகளாலும்தான் ஒரு பெரும் சூழலியல் மாற்றத்தை நிகழ்த்தும் காரணியாக உள்ளன.

பண்டையத் தமிழரின் நீர் மேலாண்மை நுட்பங்களை மறந்து, வளர்ச்சி என்ற பெயரில் சுருங்கிப் போனதால்தான் இந்த விளைவா?
இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகளுக்குத்தான் இது போன்ற நிகழ்வுகளை நேர் கொள்வது?

சமூகம் அடிப்படைக் காரணத்தைத் தேடமால் வழிப்போக்குகளை மட்டுமே கையாளுவதால் இது போன்ற சிக்கல்கள் தோன்றுகின்றன.
உணவு, பண்பாடு போன்றவற்றில் பழமையைப் போற்றும் சமூகம், ஏன் நீர் மேலாண்மை, நகரக் கட்டமைப்புகளில் கவனம் கொள்வதில்லை?

அண்மையில், கீழடி அகழாய்வுச் செய்தியில் பண்டையச் சமூகம் முறையான நகரக் கட்டமைப்பு செய்துள்ளதாக ஆவணப்படுத்தியுள்ளனர் தொல்லியல் துறை சார்ந்தவர்கள்.

நகரக் கட்டமைப்புப் பணிகளில் ஆள்வினைஞர்கள் சுணங்குகின்றனரா?

ஒவ்வொரு விளைவும் ஒன்றை மட்டும் நினைவுப்படுத்தவதில்லை. அந்த விளைவுகளில் மறைந்துள்ள செய்திகளை ஏன் யாரும் பேசுவதில்லை?

நகரக் கட்டமைப்பின் அடிப்படை நீர்மேலாண்மை கொண்டுதான் நிறுவ வேண்டும். நீர் மேலாண்மைச் சமூகங்கள் ஒடுங்கியதன் - ஒடுக்கியதன் விளைவுகளால்தான் பெருவெள்ளம் போன்ற நேரங்களில் கையுறு நிலையில் கேட்பாரற்று ஏதிலியாக மாறி உள்ளோம்.

தமிழகத்தின்  சிற்றூர்  நீர்த்தேக்க ஓரங்களில் காவல் தலைவர்களைத் குல தெய்வமாக வழிபடும் முறை உள்ளது. நீர் மேலாண்மை காரணமாக அந்த மரபு தோன்றி இருக்கலாம் என்ற வகையில் பார்வையும் எழுகிறது.

பெரு வெள்ளத்துயரம் தந்த பாடங்களை கொண்டு, நீர் மேலாண்மை என்ற பண்டைய முறைமைகளை மீட்டுருவாக்கம் செய்யப் புறப்படுவோம்.

நீர் மேலாண்மைதான் நிறைவான தீர்வு என்பதை, பொது சமூகம் உணரும் வேளையில்தான் இது போன்ற துயரங்களுக்கு முடிவுரை எழுத முடியும்.
நீர் மேலாண்மை காலத்தின் தேவை மட்டுமல்ல; காலத்தின் ஓட்டத்தைச் சீர்செய்யும் சூழ் என்பதைத்தான் மகாராசனின் வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் எனும் நூல் உணர்த்துகிறது.

நீர் மேலாண்மை: வேளாண் மரபினரின் நீர் அறுவடைப் பண்பாடு எனும் அத்தியாயமானது, நீர் மேலாண்மைப் பண்பாட்டின் கடந்தகால வரலாற்றையும், நிகழ்கால இருப்பையும் அதன் வேர்த் தடங்களையும் மிக நுட்பமாகவும் விரிவாகவும் ஆவணப்படுத்தியிருக்கிறது. நீர் மேலாண்மை குறித்துப் பேசுவோரும் யோசிப்போரும் அவசியம் வாசிக்க வேண்டிய நூல் இதுவாகும்.

செ. தமிழ்நேயன்

வேளாண் மரபையும், நீர் மேலாண்மைச் சமூகம் பற்றியும் விரிவாகப் பேசும் நூல் : ப.அ.ஈ.ஈ.அய்யனார், பொறியாளர்.

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்: உழவுப் பண்பாடும் வேளாளர் சமூக வரைவியலும் எனும் இந்நூல், இருநூற்றிருபத்து நான்கு பக்கங்களைக் கொண்டது. நூலை மிகச் சிறப்பாக எழுதியிருக்கிறார் மகாராசன். 

சங்க இலக்கியங்களை மேற்கோள் காட்டியும், அய்வகை நிலங்களும் நிலஞ்சார்ந்த தொழில் பற்றியும் இந்நூலைத் தழுவியிருக்கிறார்.

வேளாண் தொழிலைப் பற்றியும், வேளாளர்களின் நீர் மேலாண்மை பற்றியும், நீர்வழித் தெய்வங்கள் வழிபாடு மற்றும் நீர் சுழற்சி,  வேளாண் தொழில் பற்றி தமிழர்களுக்கும் ஆரியர்களுக்கும் உண்டான பகையும் முரணும், உழவர்களின் கால்நடை வளர்ப்பு, அறுவடைத் திருநாள், நீர் அறுவடை பற்றியும் மிகச் சிறப்பாக எடுத்துரைக்கிறார். 

தொழில்நுட்பம் உருவாகாத முந்தைய காலத்தில் வேளாளர்களின் நீர்ப் பாதுகாப்பும், அதன் மேலாண்மையும், தொன்மையும் பற்றி விவரித்திருக்கிறார். 

முக்கூடற்பள்ளு, பரிபாடல், நற்றிணை, குறுந்தொகை, கலித்தொகை, புறநானூறு, ஐங்குறுநூறு போன்ற பல சங்க இலக்கிய நூல்களின் பாடல்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. இதைத்தவிர, வேளாளர்களின் கும்மிப்பாடல்களும் வாழ்வியல் பாடல்களும் நூலுக்கு இசை ஊட்டுகிறது. 

இந்திரனை வழிபடும் ஆரியர்களுக்கும், வேளாண் மரபினர்களுக்குமான வழிபாடு பற்றிய வேறுபாட்டு நெறிமுறைகள் நூலில் இடம்பெற்றுள்ளன. 

"நெல்லின வகையும் பள்ளின வகையும்" தெளிவுபட விவரிக்கும் விதம் அமைந்துள்ளது இந்நூலில். 

ஆறுகள், ஏரிகள், குளங்கள், குட்டைகள், கண்மாய்கள், மதகுகள், ஊரணிகள், கலிங்குகள், நீர்த்தேக்கங்கள் போன்று விளங்கும் நீராதாரத்தினை முறையாகப் பராமரித்தும் அதனைப் பங்கீட்டு கொண்டு வாழ்ந்தும், தங்கள் உயிர்களைத் தியாகம் செய்த மடையர்கள், நீர்ப்பாய்ச்சிகள், மடைக்குடும்பர்கள் இன்றும் தொன்று தொட்டு வருகின்றனர். 

குளங்களைக் குழந்தைகளாகப் பாவித்த சமூகம், இன்று வறுமையில் வாடிக்கொண்டும், தங்கள் குலத் தொழிலை விட்டுவிட்டு வேறுதொழிலுக்குச் சென்று விட்டனர் என்கிற வரலாறு உள்ளத்தை உலுக்குகிறது. 

ப.அ.ஈ.ஈ.அய்யனார், பி.டெக்.,

பொறியாளர்,

தானத்தவம்,

மாடக்குளம் அஞ்சல்,

மதுரை.

நீர் மேலாண்மையும் நீர்ச் சமூகமும் :வேர் அறுந்த வேதனை வரலாறு - மகாராசன்

நீர் நிலைகளின் சீரழிவுப் போக்கின் வரலாற்றை, ஓடும் நீரின் வேரை அறுத்த வேதனை வரலாறு எனும் நூலில் டி.எல்.சஞ்சீவிக்குமார் விரிவுபடக் கூறியுள்ளார். அப்பகுதி வருமாறு: 

தொடக்கக் காலத்தில் குடும்பங்களுக்கு எனத் தனிச் சொத்து இல்லை. நீர், நிலம், வனம் எல்லாம் சமூகத்துக்குப் பொதுவானது. பிறகு இது மெல்ல மாறியது. ஊர்களை உள்ளடக்கிய நாடுகள் உருவாயின. வேளாண்மை மரபினரிடம் இருந்த ஊர் நிர்வாகம் போர் மரபினருக்குச் சென்றது. படைத் தலைவர்கள் வரி வசூலித்தார்கள். இவர்களுக்கு விவசாயம், பாசனம், நீர் நிலைப் பராமரிப்பு பற்றித் தெரியாவிட்டாலும் நீர் நிலைகளின் அருமைகளை அறிந்திருந்தனர். புதிய நீர் நிலைகள் தொடர்ந்து உருவாக்கினார்கள். இது தவறிய இடங்களில் மக்கள் மன்னனிடம் முறையிட்டு, முடிந்தவரை பாசன அமைப்புகளைப் பாதுகாத்தார்கள். 

பின்பு ஆங்கிலேயர் ஆட்சி வந்தது. நமது பாரம்பரியப் பராமரிப்பு முறைகளை ஒட்டு மொத்தமாக ஒழித்துக்கட்டியது அவர்கள்தான். தமிழகத்தில் ‘ரயத்துவாரி’ முறை அமல்படுத்தப்பட்டது. விவசாயிகளுக்கு நில உரிமை அளிக்கப்பட்டது. ஏரிகள், குளங்கள் உள்ளிட்ட நீர் நிலைகள், வனங்கள் கணக்கெடுக்கப்பட்டு அரசுச் சொத்துகளாக மாற்றப்பட்டன. மலைகளில் வனங்கள் அழிக்கப்பட்டு, ஆங்கிலேயர்களின் மலைவாச ஸ்தலங்களாகவும் தேயிலைத் தோட்டங்களாகவும் மாற்றப்பட்டன. மலைகளில் இருந்த நீர் வழித்தடங்கள் அழிந்துப்போயின. சமவெளிகளில் இருக்கும் நீர் நிலைகளுக்கான நீர்வரத்து குறைந்து போனது.

ஊருக்குள் நீர் நிலைகளைப் பராமரித்த மடையர்கள், பள்ளர்கள், நீராணிக்கர்கள் விரட்டியடிக்கப்பட்டனர். விவசாயிகள் விளை பொருளில் அவர்களுக்குப் பங்கு தரக் கூடாது என்று உத்தரவிடப்பட்டது. நீர் நிலைகளுக்கும் அவர்களுக்குமான உரிமை பறிக்கப்பட்டது. உயிரையே பறிகொடுத்ததுபோலத் துடித்தார்கள் அவர்கள். குளங்களையே குழந்தைகளாகப் பாவித்த சமூகம், பசியிலும் பஞ்சத்திலும் வாடியது. ஒருகட்டத்தில் வயிற்றுப் பிழைப்புக்கு வழியில்லாமல் கிடைத்த வேலையைச் செய்யப் பழகிக்கொண்டன அந்தச் சமூகங்கள். தமிழகத்தின் நீர் நிலைச் சமூகங்கள் எல்லாம் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகமாக மாற்றப்பட்ட வரலாற்றுப் பிழை அரங்கேறியது அப்போதுதான். 

வருவாய்த்துறை உருவாக்கப்பட்டு ஏரிகள், குளங்கள் அந்தத் துறையின் கட்டுப்பாட்டுக்குச் சென்றன. அவற்றைப் பராமரிக்க அலுவலர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர். ஆனால், அவர்களுக்கு நமது பாரம்பரியத் தொழில் நுட்பங்கள் புரியவில்லை. இதனால் ஏரிகளைப் பராமரிக்க ராணுவம் வந்தது. ராணுவப் பொறியாளர்களுக்கும் பிடிபடவில்லை நமது தொழில் நுட்பம். அவர்களாலும் ஒன்றும் செய்ய இயலவில்லை. ஏரிகள் வலுவிழந்தன. அடிக்கடி வெள்ளம் வந்தது. வறட்சி தலைதூக்கியது. 1850ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட பெரும் பஞ்சத்தில் லட்சக்கணக்கானோர் இறந்தார்கள். 

நிலைமையைச் சமாளிக்க 1878-80ல் ஆங்கிலேய அரசு ஓர் ஆணையம் அமைத்தது. அதன்படி தமிழகத்தில் அனைத்து ஏரிகளையும் அரசு செப்பனிட வேண்டும். 200 ஏக்கருக்கு மேல் ஆயக்கட்டு கொண்ட ஏரிகளை அரசு வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். அதற்கும் குறைவான ஆயக்கட்டுகளைக் கொண்ட ஏரிகளை மக்களிடமே திருப்பிக் கொடுத்துவிட வேண்டும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. ஏரிகளைப் பராமரிக்க ஏரி மராமத்து ஆய்வாளர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர். பொதுப் பணித்துறை உருவான வரலாறு இதுதான். 

இதன் நீட்சியாகவே இன்று 100 ஏக்கருக்கு அதிகமான ஆயக்கட்டு கொண்ட ஏரிகள் பொதுப்பணித் துறையின் கட்டுப்பாட்டிலும், அதற்கும் குறைவான ஆயக்கட்டு கொண்ட ஏரிகள் உள்ளாட்சி அமைப்புகளின் (மக்கள் பிரதிநிதிகள்) கட்டுப்பாட்டிலும் இருக்கின்றன.

தொடர்ந்து 1858-ல் ‘சென்னை கட்டாய வேலையாட்கள் சட்டம்’ கொண்டு வரப்பட்டது. அதன்படி ஏரிகளைப் பராமரிப்பது உட்பட பாசனம் தொடர்பான அனைத்து வேலைகளுக்கும் நிலம் வைத்திருப்பவர்கள் வேலையாட்களைக் கட்டாயமாக அனுப்ப வேண்டும். தவறியவர்களுக்கு அவர்கள் கொடுக்க வேண்டிய வேலையாட்களுக்கான கூலியில் இருமடங்கு அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. பல்வேறு எதிர்ப்புகளைத் தொடர்ந்து 1901-ல் இந்தச் சட்டம் ரத்து செய்யப்பட்டது. 

நாடு விடுதலை அடைந்தது. ஐந்தாண்டுத் திட்டங்கள் தீட்டப்பட்டன. அதிலும் அணைகளைக் கட்டுவதற்கே முக்கியத்துவம் அளித்தார்கள். பாரம்பரிய ஏரிகள், குளங்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டன. எரிபொருள் தேவைக்காகக் கருவேல முட்செடிகளை இறக்குமதி செய்தார்கள். அதனால் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டவை ஏரிகள்தான். ஏனெனில் வற்றாத ஜீவ நதிகளைப் போன்று வற்றாத ஏரிகளும் உண்டு. 10 அடி ஆழத்துக்கும் அதிகம் கொண்ட ஏரிகளில் இயற்கையான ஊற்றுகள் இருந்தன. அவை கோடைக் காலங்களில் கொஞ்சமேனும் தண்ணீர் வைத்திருந்தன. அதுவும் வற்றினால் மக்கள் பள்ளம் பறித்துக் குடிநீர் எடுத்தார்கள். 

ஆனால், கருவேலம் முட்செடிகள் நிலத்தடி நீரை அதிவேகமாக உறிஞ்சும் தன்மை கொண்டவை. அவை ரத்தத்தை உறிஞ்சுவதுபோல ஏரியின் நிலத்தடி நீரை எல்லாம் உறிஞ்சிவிட்டன. எதற்கும் பயனில்லாமல் போனது ஏரிகள். மக்களுக்கும் படிப்படியாக ஏரிகள் மீது பிடிப்பில்லாமல் போனது. ஒடுக்கப்பட்டது சமூகங்கள் மட்டுமில்லை; நீர் நிலைகளும்தான் என, நீர் மேலாண்மையும் - நீர் மேலாண்மைச் சமூகமும் வீழ்த்தப்பட்டதன் பின்புலத்தை விவரிக்கிறார் டி.எல்.சஞ்சீவிக் குமார். 

இந்நிலையில், நீர் மேலாண்மைச் சமூகத்திடமிருந்த நீரியல் அறிவு நுட்பத்தையும், நீரியல் - நிலம் சார்ந்த பல்லுயிர் வளங்களையும், நீரியல் - நிலம் சார்ந்த தொழில் மரபுகளையும், நீரியல் - நிலம்சார் பண்பாட்டு மரபுகளையும் வாழ்வியலையும் அதன் மனிதர்களையும், இணக்கமாக இருந்த சமூக உறவுகளையும், நீரியலால் செழித்திருந்த நிலத்தையும் மிக விரிவாகக் கதை வடிவில் ஆவணப்படுத்தியிருக்கும் கதையாசிரியர் சோ.தர்மன், கடந்த அய்ம்பதாண்டு காலங்களில் சிதைக்கப்பட்டும் சீரழிக்கப்பட்டும் சுரண்டப்பட்டும் கிடக்கின்ற நீரியல் கட்டமைப்பின் வலிகளை - நிறைசூலியின் வலிகளாகச் ‘சூல்’ எனும் புதினத்தில் புலப்படுத்தி இருப்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. 

நீர் மேலாண்மையின் வீழ்ச்சியாலும் - நீர் மேலாண்மைச் சமூகத்தின் வீழ்ச்சியாலும்தான், வேளாண்மைத் தொழிலும் தற்போது வீழ்ச்சி அடைந்திருக்கிறது. வேளாண்மைத் தொழிலின் வீழ்ச்சியானது, வேளாண் மரபினரை மட்டுமல்ல; உணவு தேடும் யாவரையும் வீழ்த்தவே செய்யும் பேராபத்தைக் கொண்டிருக்கிறது. 

இந்நிலையில், வேளாண் மரபினர் உள்ளிட்ட யாவருக்குமான மீட்சிகளுள், அழிக்கப்பட்டும் - சிதைக்கப்பட்டும் - சுரண்டப்பட்டும் வருகின்ற நீர் நிலைகளை மீட்பதும் ஒன்றாகும். நீர் இன்று அமையாது உலகு என்கிறது குறள். இனிமையும் நீர்மையும் தமிழ் எனலாகும் என்கிறது பிங்கல நிகண்டு. அவ்வகையில், நீர் மீட்பானது தமிழ் மீட்புமாகும்… 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து... 

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 224,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும். 

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

தமிழர் நெல்லும் சொல்லும்: உலகம் பரவிய தமிழின் வேர் - மகாராசன்.

நெல் மணிகளின் தோல் நீக்கிய உணவுத் தானியமே அரிசியாகும். இத்தகைய அரிசியை உலகிற்கு அறிமுகம் செய்ததும் தமிழ் உழவர்களே ஆவர். உலகில் பேசப்படும் பல மொழிகளில் வழங்கிவரும் அரிசியைக் குறிக்கும் சொற்கள், தமிழில் உள்ள அரிசி எனும் வேர்ச்சொல்லில் இருந்தே தோன்றியிருப்பதாக மொழியியல் ஆய்வாளர்கள் சுட்டுகின்றனர். 

ஆங்கிலத்தில் உள்ள ரைஸ் என்னும் சொல்லானது, கிரேக்க மொழியின் வாயிலாகப் பெறப்பட்ட பழைய தமிழ்ச் சொல்லாகிய அரிசி என்பதன் திரிபே எனக்கூறும் மு.வரதராசன், கி.மு அய்ந்தாம் நூற்றாண்டுக்கு முன்பே அரிசியும் மயிலும் சந்தனமும் தமிழ்நாட்டிலிருந்து பாபிலோனியாவுக்குச் சென்றன என்கிறார். 

உலகிற்கு அரிசியை அறிமுகம் செய்த பெருமை தமிழர்களைச் சாரும் எனச் சுட்டும் பாமயன், அலெக்சாண்டர் இந்தியாவிற்கு வருவதற்கு முன்புவரை, அரிசியைப் பற்றி ஐரோப்பியர்களுக்குத் தெரியாது. அலெக்சாண்டருடன் வந்த அரிஸ்டாட்டில், அன்றைய சிந்தாற்றின் (Indus Rivar) தென்புறமுள்ள அனைத்து அறிவுச் செல்வங்களையும் பெரியதொரு குழுவினருடன் வந்து திரட்டிச் சென்றுள்ளார். அதில் ஒன்றுதான் அரிசி. 

மேலும், பல மேல்திசை, கீழ்த்திசை நாடுகளுக்கெல்லாம் அரிசி அரேபிய வணிகர்களால் கொண்டு செல்லப்பட்டிருகிறது. கி.மு 300களில் அரிசி, ஆப்பிரிக்கக் கடலோர நாடுகளுக்கு (எகிப்து, எத்தியோப்பியா, பாரசீகம் - இன்றைய ஈரான்) கொண்டு செல்லப்பட்டது. அதன் பின்னர் தோன்றிய பேரரசனான ரோமப் பேரரசின் (இன்றைய இத்தாலி) கீழ் இருந்த சிசிலி வழியாக அரிசி ஸ்பெயின் சென்றது என்கிறார். 

நெல் தொன்றுதொட்டுத் தமிழகத்து விளைபொருள் என்பதும், அரிசி முதன்முதல் தமிழகத்தினின்றே மேனாடுகட்கு ஏற்றுமதியானதென்பது வெளிப்படை எனக்கூறும் பாவாணர், உலகின் பல்வேறு மொழிகளில் உள்ள அரிசி தொடர்பான சொற்கள், அரிசி என்னும் தமிழ்ச்  சொல்லில் இருந்தே உருவானவை என்பதை எடுத்துக்காட்டும் பகுதிகள் நோக்கத்தக்கவை. 

ஆங்கில மொழியில் ரைஸ், ரிஸ் (English - rice ; Middle English - rys), ஃபிரிசியன் மொழியில் ரிஸ் (Frisian - rys), டச்சு மொழியில் ரைஸ்ட் (Dutch - rijst), செர்மன் மொழியில் ரெய்ஸ், ரீஸ், ரிஸ் (German - reis; Middle Low German - riis, ris;  Middle High German - ris), ஸ்வீடீஷ் மொழியில் ரிஸ், ரீஸ் (Swedish - ris; Middle Swedish - riis),  டானிஷ் மொழியில் ரிஸ் (Danish - ris), பிரெஞ்ச் மொழியில் ரிஜ், ரிஸ் (French - riz; Old French - ris), இத்தாலிய மொழியில் ரைஸோ (Italian - riso)… 

இலத்தீன் மொழியில் ஒரைஸா, ஒரைவா (Latin - oriza,orywa), கிரேக்க மொழியில் ஒருஸா, ஒருஸோன் (Greek - oruza, oruzon),  ஸ்பானிஸ் மொழியில் அரோஸ் (Spanish - arroz), போர்ச்சுக்கல் மொழியில் அரோஸ் (Portuguese - arroz), அரபு மொழியில் அருஸ், உருஸ் (Arabic - aruz, uruz), அரிசியைக் குறிக்கும் தாவரவியல் இலத்தீன் பெயர் ஒரைஸா சாடிவா (oryza sativa) என, அரிசி என்னும் தமிழ்ச் சொல்லே பல்வேறு  ஒலி மாற்றங்கள் பெற்று, அரிசியைக் குறிக்கும் பல்வேறு மொழிச் சொற்களாக வழங்கி வருவதை வேர்ச்சொல் ஆய்வில் எடுத்துக் காட்டும் பாவாணர், அரிசி தமிழ்ச் சொல்லென்று குறிக்கப்படாமல் ஆங்கில அகராதிகளில் இதை இலத்தீன் சொல் என்று போட்டுவிட்டு, கீழைத் தேசத்துத் தோற்றம் என்றும், தோற்றம் தெரியாதவாறும் குறித்துள்ளனர் என்கிறார். 

அரிசியைக் குறிக்கும் ஒரு சொல்லே உலக மொழிகள் பலவற்றில் பரவி இருக்கும்போது, நெல்லும் அரிசியும் உலகின் பல பகுதிகளில் பரவிய முதன்மையான உணவுத்தானிய வணிகப் பண்டமாகவே இருந்திருக்க வேண்டும். அதனால்தான், மருத நிலத்தில் நெல் வேளாண்மைக்கு அதிக முதன்மை அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆக, மருத நிலத்தின் வேளாண்மை என்றாலே, அது நெல் வேளாண்மையாகவே நடந்தேறியிருக்கிறது எனலாம். 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து... 

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும். 

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

நெல்லின் தொன்மையும் வேளாண் மரபும்: மகாராசன்.

வேளாண்மையின் உணவு உற்பத்தியில், நெல் பயிர்தான் உலகம் பரவிய உணவுத் தானியத்தை உருவாக்கும் பயிராகக் கருதப்பட்டிருக்கிறது. தமிழ் நிலத்தில்தான் நெல் பயிர் முதலாவதாகவும் அதிகளவும் வேளாண்மை செய்யப்பட்டிருக்கிறது. நெல் பயிரின் தொன்மை வரலாற்றைத் தொல்லியல் அகழாய்வுகளும் உறுதிப்படுத்தியுள்ளன. 

ஆதிச்சநல்லூர் அகழாய்வில் பல்வேறு வகையான தொல்லியல் பொருட்கள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. அவற்றுள், ஒரு பானையின் மீது நெல்மணிகளுடன் கூடிய நெற்கதிர்கள், ஒரு பெண்ணுருவம், ஒரு மான் மற்றும் ஒரு பல்லி ஆகியவற்றின் உருவங்கள்  ஒட்டுருவமாகக் காணப்படுவது குறிப்பிடத்தக்கது. 

ஆதிச்சநல்லூரில் நடைபெற்ற அகழாய்வில், அதன் இயக்குநர் சத்தியமூர்த்தி அவர்கள், பழங்காலத் தமிழ் பிராமி எழுத்துப் பொறிப்பைக் கண்டறிந்ததாகக் குறிப்பிட்டு உள்ளார். 100 வருடங்களுக்குப் பிறகு தற்பொழுதுதான் ஆதிச்சநல்லூரில் அகழாய்வுகள் தொடங்கப்பட்டுள்ளது எனவும், இந்த எழுத்துப் பொறிப்பின் காலம், அறிவியல் ஆய்வின்படி கி.மு.1500 முதல் கி.மு.500 எனவும் கண்டறியப்பட்டுள்ளது என்கிறார் அவர். ஆகவே, இந்தத் தமிழ் பிராமி (தமிழி) எழுத்துப் பொறிப்பின் காலம் குறைந்த பட்சம் கி.மு.500க்கு முற்பட்டதாக இருக்க வேண்டும் என இயக்குநர் சத்தியமூர்த்தி அவர்கள் அறுதியிட்டுக் கூறுகிறார். ஆக, இந்தத் தமிழி எழுத்துப் பொறிப்பின் காலம் கி.மு.1500க்கும் கி.மு.500க்கும் இடைப்பட்டது என்பதால், இந்தத் தமிழி எழுத்துப் பொறிப்பின் காலத்தை கி.மு.800 எனக் கொள்ளலாம் (Source: The Hindu News paper Dated 17.2.2005, ‘Rudimentary Tamil-Brahmi Script’ unearthed at Adichanallur). 

இது ஒருபுறம் இருக்க, இங்கு கிடைத்த எலும்புக்கூடுகள், மண்டையோடுகளை ஆய்வு செய்த ஆய்வாளர்களின் கருத்தும், கரிமப் பொருள் ஆய்வு முடிவுகளும் 3700 ஆண்டுகளுக்கும் முந்தியவை  என்கின்றன. அதனால்தான், ஆதிச்சநல்லூர் நாகரிகத்தைச் சிந்துவெளி நாகரிகத்திற்கு இணையான நாகரிகம் என்கிறார் சொ.சாந்தலிங்கம். 

பொருந்தல் அகழாய்வில் கிடைத்த நெல் மாதிரி ஒன்று, அமெரிக்காவில் உள்ள பீட்டா ஆய்வு நிலையத்தில் (Accelerator Mass Spectrometry by the Beta Analytic Lab, USA) அறிவியல் ஆய்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்டதில், அதன் காலம் கி.மு.450 எனக் கணிக்கப்பட்டுள்ளது. இதற்குமுன் இன்னொரு நெல் மாதிரி ஒன்று அதே ஆய்வு நிலையத்தில் காலக்கணிப்புக்கு உட்படுத்தப்பட்டதில், அதன் காலம் கி.மு.490 எனக் கணித்தறியப்பட்டுள்ளது. இந்த இரண்டு நெல் மாதிரிகளுமே, பொருந்தல் அகழாய்வில் கிடைத்த இரு வெவ்வேறு மட்பாண்டங்களிலிருந்து எடுக்கப்பட்டவைகளாகும். (Source: The Hindu News paper Dated 15.10.2011, Porunthal Excavations prove existence of Indian scripts in 5th century BC : expert). 

இந்நிலையில், நெல்லின் தொன்மை குறித்து விவரிக்கும் டி.தருமராஜன், ஆதிச்சநல்லூர் தொட்டு தமிழகத்தில் எங்கெல்லாம் முதுமக்கள் தாழி கண்டுபிடிக்கப்பட்டனவோ அங்கெல்லாம் நெற்பயிருக்கான சான்றுகள் கிடைத்துள்ளன. ஆதிச்சநல்லூரில் தோண்டி எடுக்கப்பட்ட தாழிகளுக்கு 3500லிருந்து 4000 வருட வயது இருக்கும் என்று சொல்கிறார்கள். அந்தத் தாழியைச் செய்வதற்காக மண்ணோடு வைக்கோல் செண்டை கலந்து இருக்கிறார்கள். மேலும், தாழிகளுக்குள் நெல் உமிகள் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. ஈமச்சடங்கில் நெல்மணிகளைப் பயன்படுத்தும் வழக்கம் 4000 வருடம் பழமையானது. இதன்படி கி.மு 2000 தொட்டே நெல் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்ததாகக் கருதமுடியும் என்கிறார். 

ஆக, பொருந்தல், ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த தொல்லியல் பொருட்களின் காலமே இவ்வளவு பழமை எனும்போது, நெற்கதிர் உருவம் பானையோட்டில்  பதிவதும், முதுமக்கள் தாழிகள் மற்றும் பானைகளில் நெல் மணிகளை இட்டுப் புதைப்பதுமான  பண்பாட்டு வழமையின் காலம் அதற்கும் முந்தையப் பழமையாகும் எனும்போது, நெல் பயிர் வேளாண்மையின் தோற்றக் காலமும் மேற்குறித்த எல்லாவற்றுக்கும் முந்தைய மிகமிகப் பழமை வாய்ந்ததாக இருந்திருக்கிறது எனலாம். 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து... 

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும். 

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

இந்திர அடையாளம் - ஆரியத்திற்கு எதிரான தமிழர் அடையாளம்: மகாராசன்.

தமிழர் மரபில் பன்னெடுங்காலமாக நிலவியிருக்கும் பல்வேறு பண்பாட்டு மரபுகளை அழித்தொழித்து, ஆரியத்தின் பண்பாட்டு அடையாளங்கள் திணிக்கப்பட்டு வந்தாலும், ஆரிய வைதீக அடையாளங்களிலிருந்து விலகியும் வேறுபட்டும் முரண்பட்டும் காணப்படுகிற பண்பாட்டு அடையாளங்கள் தமிழர் மரபில் இன்னும் நிரம்ப இருக்கின்றன. தமிழர் மரபின் அத்தகைய அடையாளங்களுள் ஒன்றுதான் இந்திர அடையாளமும்.

வேளாண்மை உழவுத் தொழிலின் பன்னெடுங்கால வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியிலும், வேளாண்மை உற்பத்தி சார்ந்த பண்பாட்டு மரபிலும், உழவுத் தொழில் மரபினரின் வாழ்வியல் நடத்தைகளிலும், மழைத் தெய்வத் தொன்மங்களிலும், வளமை சார்ந்த சடங்குகளிலும், வழிபாட்டு வழக்கங்களிலும், பாடல், பழமொழி உள்ளிட்ட வாய்மொழி வழக்காற்று மரபிலும், வேளாண்மைக் கருவிகள் - வேளாண்மைத் தொழில் நுட்பங்கள் - சூழலியல் சார்ந்த அறிவு மரபிலும் இந்திரன் எனும் அடையாளமே தொடர்ந்து வந்திருக்கிறது.

வேளாண் மரபில் காணலாகும் இத்தகைய இந்திர அடையாளமானது, ஆரிய வைதீகத்தின் மரபுகளுக்கும் அதன் மேலாதிக்கத்திற்கும் எதிரானதும் பகையானதும் ஆகும்.

ஆரிய வைதீகத்தின் பண்பாட்டு மரபுகளுக்கு எதிரான பண்பாட்டு மரபுகளைக் கொண்டவர்கள்தான், தமிழ் உழவுத் தொழில் மரபினரான வேளாளர்கள் ஆவர். அதனால்தான், மழைத் தெய்வம் என்பதன் குறியீட்டு அடையாளமான இந்திரனை வேளாண்மைத் தொழிலின் அடையாளமாகக் கொண்டனர். அதோடு, உழவுத்தொழில் புரிந்த அம்மக்கள், இந்திர மரபின் நீட்சியாக அடையாளப்படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

உழவுத் தொழில் மரபினரின் - வேளாளர்களின் இந்திர அடையாளத்தைத் தாழ்த்தியும் இழிவுபடுத்தியதுமான ஆரிய வைதீக மரபுக்கு எதிராகத்தான், இந்திர அடையாளத்தை உழவுத் தொழில் மரபின் அடையாளமாக - மருத நிலத்தின் அடையாளமாக - மேன்மைமிகு அடையாளமாக - தமிழர் அடையாளமாக - பெருமைமிகு அடையாளமாகக் கருதியிருக்கின்றனர் உழவுத் தொழில் வேளாளர்கள். அதனால்தான், உழவுத் தொழில் மரபின் வேளாளர்கள் தம்மை இந்திரகுலம் - தேவேந்திரகுலம் என்பதாக அடையாளப்படுத்திக் கொண்டுள்ளனர்.

அதாவது, வேளாண்மை உழவுத் தொழில் மரபில் வேளாளர்களாகக் குறிக்கப்பட்டும் அடையாளப்பட்டும் வந்த உழவுத் தொழில் மரபினர், வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியிலும் பண்பாட்டு நீட்சியிலும் தமக்கிருக்கும் வேர்த் தடங்கள் அறுந்து போகாத வகையில் அடையாளப்படுத்தி வந்திருக்கின்றனர்.

அதனால்தான், வேளாண்மைத் தொழில் மரபின் அடையாளமாய்ப் பரிணமித்த இந்திரன் - தேவேந்திரன் எனும் பெயர்களால் இந்திரகுல விவசாயம் - தேவேந்திரகுல வேளாளர் என அடையாளப்படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றனர். இத்தகைய அடையாளப்படுத்தலானது, வேளாண் மரபை உயர்த்திப் பிடிக்கும் அதேவேளையில், ஆரிய வைதீக மரபுகளை எதிர்ப்பதையும் உள்ளீடாகக் கொண்டிருக்கிறது என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது. 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து... 

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும். 

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

வேளாண் மரபினருக்கும் ஆரியருக்குமான பகையும் முரணும்: மகாராசன்

 

ஆரிய வைதீகத்தினருக்கும் உழவுத் தொழில் மரபின் வேளாளர்களுக்குமான உற்பத்தித் தொழில் சார்ந்த பண்பாட்டு முரண்களே பகை முரண்களாக ஆகியிருக்கின்றன. உழவுத் தொழில் மரபினரான வேளாளர்களுக்கும் ஆரியர்களுக்குமான முரண்களை மறைமலை அடிகளார் எடுத்துரைக்கும் பகுதிகள் கவனிக்கத்தக்கவை. 

ஆடு மாடு மேய்க்கும் தொழிலை மேற்கொண்டு, ஒவ்வொரு காலத்தில் ஒவ்வோர் இடத்தில் குடியேறி, கடைசியாக இப் பரத நாட்டில் புகுந்த ஆரியர், அஞ்ஞான்று வடக்கே வாழ்ந்த வேளாளரின் உழவுத்தொழில் சிறப்பும், அதனால் அவர் பெற்ற நாகரிக வாழ்க்கையும் கண்டு வியந்து அவ் வேளாளரை அண்டிப் பிழைக்கலாயினர். வேளாளரும் தமக்குள்ள செல்வப் பெருக்காலும், இரக்க நெஞ்சத்தாலும் தம்பால் வந்து தமது உதவியை அவாவிய ஆரியர்க்கு உண்ண உணவும் உடுக்க உடையும் இருக்க இடமும் தந்து பலவற்றாலும் அவர்களைப் பாதுகாத்து வந்தனர்.. 

வேளாளர் உழவுத் தொழிலை நடாத்தி நாகரிகத்தைப் பெருக்கச் செய்த பண்டை நாளில், ஆரியர் வேட்டுவ வாழ்க்கையிலும் ஆடு மாடு மேய்க்கும் இடையர் வாழ்க்கையிலுமே இருந்தனர். அதனாலேதான், ஆரியரும் அவர் வழிப்பட்டாரும் செய்த நூல்களில் உழவுத் தொழில் இழித்துரைக்கப்பட்டிருப்பதோடு, அதனைத் தம் இனத்தவர் எவரும் செய்தல் ஆகாது என்னும் கட்டுப்பாடும் காணப்படுகிறது.. 

பழைய நாளில் ஆரியப் பார்ப்பனர் ஆ எருது முதலியவற்றைக் கொன்று அவற்றின் இறைச்சியைத் தின்று வந்தமையின், அவர் தமிழ்நாட்டுக் கோயில்களுள் நுழைதற்கும் இறைவன் திருவுருவத்தைத் தொடுதற்கும் தகுதியிலராக ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டனர். கொலைத் தொழில் புலைத்தொழில்களைக் கைக்கொண்டு ஒழுகினமை பற்றி வேளாளரால் தாழ்த்தப்பட்ட ஆரியப் பார்ப்பனர், பையப் பைய அவ் இழிதொழில்களைக் கைவிட்டுத் தம்மைத் தாமே உயர்த்துப் பேசிக்கொண்டு, தம்மைத் தாழ்த்திய  வேளாளர்களைத் தாமும் தாழ்த்துதல் பொருட்டு அவரைச் சூத்திரர் என்று வழங்கலாயினர் என விவரிக்கிறார் மறைமலை அடிகளார். அவ்வகையில், உழவுத் தொழில் மரபின் வேளாளர்களைத் தாழ்த்துவதற்கான சூழ்ச்சிகளையும் கருத்தியல்களையும் பன்னெடுங் காலமாகவே உருவாக்கி வந்திருக்கின்றனர் ஆரிய வைதீக மரபினர். 

தமிழர்களுக்கும் ஆரியர்களுக்குமான முதல் பகையும் முரணும் வேளாண்மைத் தொழில் விரிவாக்கத்திலிருந்தே தொடங்கி இருக்கின்றது. வேளாண்மைச் சமூகத்திற்கும் கால்நடை வளர்ப்புச் சமூகத்திற்குமான தொழில் பகையே இனப் பகைமையாகப் பரிணமித்திருக்கிறது. குறிப்பாக, வேளாண் மரபினருக்கும் ஆரியருக்குமான மோதலே தொழில் பகையாக - பண்பாட்டுப் பகையாக - இனப் பகையாக - சமயப் பகையாக நீடித்து வந்திருக்கிறது. இதைக் குறித்து டி.தருமராஜன் விவரிக்கும் பகுதிகள் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை. அவை வருமாறு: 

மருதம் என்றொரு நிலவுடைமை வாழ்க்கைமுறை தோன்றும் பொழுது, அதற்கு முன்பு செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த முல்லைநில வாழ்க்கையின் அதிகாரங்கள் பழைய அதிகாரங்களாக மாறுகின்றன அல்லது அவர்கள் தங்களைப் புதிய சமூக அமைப்பிற்குப் பழகிக் கொண்டு அதிகாரங்களைத் தக்க வைத்துக் கொள்கின்றன. கால்நடைச் சமூக அமைப்பு வீழ்ந்து, நிலவுடைமை அமைப்பு உச்சம் கொள்ளும் இடைவெளியில், கால்நடைச் சமூகங்கள் தங்களையும் விவசாயத் தொழிலோடு இணைத்துக் கொண்டதை மானிட வரலாறு தெரிவிக்கிறது. 

அதுநாள் வரையில் பால், மாமிசம், தோல், மயிர் என்ற அளவிலேயே பயன்படுத்தப்பட்டு வந்த கால்நடைகள், நிலத்தை உழுகிற பணியிலும் உரமிடும் பணியிலும் ஈடுபடுத்தப்பட்ட மாற்றங்கள் நடைபெறத் துவங்கின. இதனால், காளைகளின் பயன்பாடு இனப்பெருக்கம் அல்லது போக்குவரத்து என்ற எல்லையைத் தாண்டி, நிலத்தைப் பண்படுத்தல் என்ற புதிய தளத்தை வந்தடைந்தது. விவசாய அறிவு என்பது நில அறிவையும், நீர் மேலாண்மையையும், பயிர் குறித்தத் தெளிவையும், கால்நடைகளின் பயன்பாட்டையும் இணைத்ததாக உருவாகத் தொடங்கியது இப்படித்தான்.. 

தேவேந்திர சமூகத்தவர்கள் காப்பாற்றி வரும் வரலாற்று ஞாபகங்களின்படி, தமிழகத்தில் நெல் விவசாயத்தில் கரை கண்டவர்களாய் அவர்களே திகழ்ந்தனர். மண்ணின் தன்மைகளைக் கொண்டு அவற்றை விதவிதமாய் அவர்களால் வகைப்படுத்த முடிந்தது. நீரைத் தடுத்து, தேக்கிவைத்துப் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் புதிய உத்திகளை அவர்கள் கண்டடையத் துவங்கினார்கள். 

குளம், கம்மாய், ஏரி, கிணறு, கமலை, மடை, கலிங்கல், கால்வாய், வாய்க்கால், மறுகால், ஏந்தல் போன்ற புதிய தொழில் நுட்பங்கள் உருப்பெறத் துவங்கின. நெல்லின் புதிய புதிய வகைகள் கண்டறியப்பட்டு, அவற்றைப் பயிரிடுவதற்கான வழிமுறைகள் வகுக்கப்பட்டன. இதுபோன்ற தொழில் நுட்பங்களில் தேவேந்திரர்களின் ஈடுபாடும் திறமையும் ஏராளமான பள்ளு நூல்களில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன.. 

இந்தியா முழுமையும் நிலவிய இதுபோன்றவொரு விவசாய மலர்ச்சியினால் பெரிதும் திகைத்துப் போனது கால்நடை வளர்ப்புச் சமூகங்கள் மட்டுமே. பரந்த புல்வெளிகளில் கால்நடைகளை மேய்த்து வாழ்ந்து வந்த சமூகங்கள், தங்களது மேய்ச்சல் நிலங்கள் கழனிகளாக மாறி விட்டபடியால், அடிமடியில் கை வைத்தது போல் பதறிப் போயின. அதுநாள் வரையில், மாடு என்றால்  செல்வம் என்று மட்டுமே நினைத்து வந்த சமூகம், நிலத்தைப் பொக்கிஷமாய்க் கருதத் துவங்கியதை அவர்களால் உடனடியாய் ஜீரணித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. நிலவுடைமைச் சமூகத்தின் புதிய நடவடிக்கைகளுக்குப் பழகிக்கொண்டு தங்களை மாற்றிக்கொள்ள அவர்கள் பெருமளவில் சங்கடப்பட்டார்கள். 

நிலவுடைமைச் சமூக அமைப்பின் தோற்றத்தால் பெருமளவில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் பிராமணர்கள் என்றால் அது மிகையில்லை. கால்நடைகளை மேய்ப்பதையே தங்களது குலத் தொழிலாய்க் கொண்டிருந்த பிராமணர்கள், புதிய சமூக அமைப்பில் தங்களது இருப்பு கேள்விக்குறியாகிப் போனதைக் கண்டு கலங்கித்தான் போனார்கள். மேலும், சடங்குகளின்போது யாகம் என்ற பெயரில் ஆயிரக்கணக்கான கால்நடைகளை - குறிப்பாக மாடுகளைத் தீயிட்டுப் பொசுக்கும் வழக்கத்தையும், மாமிசத்தை உண்ணும் வழக்கத்தையும் அவர்கள் கொண்டிருந்தனர். 

விவசாயம் முதன்மைத் தொழிலாய் மாறிப்போன சூழலில், அவர்களால் தொடர்ந்து இது போன்ற ஆடம்பரங்களில் ஈடுபடுவது முடியாமல் போனது. பால், மாமிசம், தோல் என்ற நேரடிப் பயன்பாட்டையும் தாண்டி, மாடுகள் உழைப்பு என்ற காரணி மூலமும் அளக்கப்படத் துவங்கின. இதனால், மாடு குறித்த புதியதொரு பிம்பம் உருவாகத் துவங்கியது. மாடுகளின் சாணம் மிகச்சிறந்த உரமாகக் கருதப்பட்டது. அவை மனிதர்களோடு மனிதர்களாக விவசாயத் தொழிலில் ஈடுபடும் சக உழைப்பாளியாகப் பார்க்கப்படலாயின. இதனால், பிராமணர்கள் மாடுகளைக் கொன்று செய்யும் யாகங்களும், மாட்டு இறைச்சியை உண்பதும் கண்டிக்கத்தக்க செயல்களாக மாறிப்போயின. தேவேந்திரர்களுக்கும் பிராமணர்களுக்குமான முதல் பகை இப்படியே தோன்றியது. 

தங்களது பழைய சமூக மரியாதையை (கால்நடை வளர்ப்புச் சமூக மரியாதையை) நிலைகுலையச் செய்தவர்கள் என்ற கோபம் பிராமணர்கள் மனதில் பெரும் துவேசமாகப் பரவியது. இதனால் வேளாண் தொழில் கேவலமானது என்றும், அதைச் செய்பவர்கள் இழிவானவர்கள் என்றும் பிராமணர்கள் பேசத் தலைப்பட்டனர். மேலும், தாங்கள் செய்கின்ற யாகங்களுக்குத் தேவையான மாடுகளைக் கிடைக்கவிடாமல் செய்தவர்கள் என்ற கோபமும் தேவேந்திரர்கள் மீது திரும்பியது. இதனால், தங்களது பாரம்பரிய உணவான மாட்டிறைச்சியை உண்பதில்கூட தடை ஏற்படுகிறது என்பதை, பிராமணர்களால் அவ்வளவு எளிதாக எடுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. 

கால்நடைச் சமூக அழிவு, யாகங்களை நிகழ்த்த முடியாத சூழல், மாட்டு இறைச்சியை உண்பதால் ஏற்பட்ட இழிவு போன்ற காரணங்களினால் பிராமணர்கள் தங்களது இருப்பே கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுவதை வெகுவாகவே உணர்ந்திருந்தார்கள். இதற்கெல்லாம் காரணகர்த்தாவாக அவர்கள் அடையாளப்படுத்தியது வேளாண்குடி மக்களை - அதாவது, தேவேந்திரர்களை. இதுவே, தேவேந்திரர்களுக்கும் பிராமணர்களுக்கும் ஏற்பட்ட முதல் மோதல். 

நன்செய் விவசாயத்தைத் தங்களது பண்பாட்டு அடையாளமாக மாற்றிக்கொண்ட தேவேந்திரர்கள், நிலவுடைமைச் சமூக அமைப்பின் முதுகெலும்பாக நின்று பெரும் போராட்டத்தையே நிகழ்த்த வேண்டி வந்தது. கால்நடைச் சமூகத்துப் பழமைவாதிகளான பிராமணர்களை எதிர்த்த அவர்களது போராட்டம் அவ்வளவு எளிதானதாக இருக்கவில்லை. தங்களது விவசாய வாழ்க்கைக்கு முக்கியமாகத் தேவைப்படும் கால்நடைகளை யாகம் என்ற பெயரில் வீணே கொன்று அழிப்பதிலிருந்து காப்பாற்றுவதற்கு ஒரு பெரும் சமூகப் போராட்டத்தை அவர்கள் நிகழ்த்த வேண்டி வந்தது. 

தேவேந்திரர்களின், பிராமணர்களுக்கு எதிரான போராட்டம், கால்நடை வளர்ப்புச் சமூகத்திற்கும் நிலவுடைமைச் சமூக அமைப்பிற்குமான மோதலாகவே கவனிக்கப்பட வேண்டும். கால்நடை வளர்ப்புச் சமூகப் பிரதிநிதிகளாக பிராமணர்கள் ஒருபக்கமும், நிலவுடைமைச் சமூக அமைப்புப் பிரதிநிதிகளாக தேவேந்திரர்கள் மறுபக்கமும் நின்று போராடினார்கள். அதாவது, பழமைக்கும் புதுமைக்கும் இடையே பெருத்த மோதல் உண்டானது. தேவேந்திரர்கள் புதுமையின் பக்கம் நின்று கொண்டிருந்தனர். 

நெல்லின் அறிமுகத்தாலும், விவசாயம் என்ற புதிய தொழில் முறையின் வளர்ச்சியாலும், சமூகத்தில் இத்தகைய மோதல் உருவான அதே காலகட்டத்தில்தான், பௌத்தம் என்ற சமயம் தனது வேர்களை அகலப் பரப்பி இந்த மண்ணில் தளைக்கத் துவங்கியது. 

கருத்தியல் ரீதியாகப் பிராமணர்களோடு சரிக்குச் சரி போராடி வந்த பௌத்தம், நிலவுடைமைச் சமூக அமைப்பின் வளர்ச்சியால் பிராமணர்களின் கொள்கைகளும் மூடநம்பிக்கைகளும் வலுவிழந்து வருவதைக் கண்டதும், விவசாயக் குடிகளையெல்லாம் ஒன்றிணைக்கும் வேலையைச் செய்யத் துவங்கியது. தேவேந்திரர்களுக்கும் பெளத்தத்திற்குமான  உறவு, வலுவான ஒன்றாக மாறத் தொடங்கியது இந்தக் காலகட்டத்தில்தான் என, வேளாண் தொழில் மரபினருக்கும் ஆரிய வைதீக மரபினருக்குமான அக முரண்பாட்டையும் புற முரண்பாட்டையும் விவரித்திருக்கிறார் டி.தருமராஜன். 

ஆரிய வைதீக மரபினரை எதிர்த்துப் போராடியதன் காரணமாகவும் - வேளாண்மை உற்பத்தியில் பெருவாரியாக ஈடுபட்டு வந்ததன் காரணமாகவும்தான், ஆசீவகச் சமயமும் பவுத்த சமயமும் வேளாண் தொழில் மரபினரிடம் பண்பாட்டு நெருக்கத்தைக் காட்டியிருக்கின்றன. வேளாண் தொழில் மரபினரின் தொழில்சார் பண்பாட்டு அடையாளமான இந்திர அடையாளத்தை ஆசீவகமும் பவுத்தமும் அடையாளப்படுத்தியிருப்பதன் பின்புலமும் இதுவாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். 

வேளாண் மரபினரோடு பண்பாட்டு நெருக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்ட ஆசீவக, பவுத்த சமயங்களைப் போலவே, பிற்காலத்தியச் சைவ, வைணவச் சமயங்களும் வேளாண் மரபினரோடு பண்பாட்டு நெருக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றன. சைவ, வைணவத் தமிழ் இலக்கியங்கள் பலவும் வேளாண் மரபினரைப் பலவாறு புகழ்ந்து பாடியிருக்கின்றன. மேலும், தமிழ்நாட்டின் பெரும்பாலான கோயில்களில் வேளாண் மரபினருக்குப் பரிவட்டம் கட்டுதல், முதல் மரியாதை அளித்தல், முதல் மண்டகப்படி வழங்கல், தேர் வடம் பிடித்தல், நாள் கதிர் வழங்கல், விதைக்கோட்டை வழங்கல் போன்ற வழிபாட்டுச் சடங்குகளில் முக்கியத்துவம் அளித்திருப்பதும் கவனிக்கத்தக்கதாகும். 

வேளாண் தொழில் மரபின் தமிழர் வழிபாட்டு அடையாளமாக இருந்துவந்த இந்திரருக்கு, கோயில்களும் வழிபாட்டு மரபுகளும் தனியாகவும் ஆசீவகத்திலும் பவுத்தத்திலும் நிறைய இருந்திருக்கின்றன. அதேவேளையில், அவற்றையெல்லாம் ஆரிய வைதீகச் சமய மரபுகள் பிற்காலத்தில் அழித்திருக்கின்றன; மறைத்திருக்கின்றன; தன்வயப்படுத்தி இருக்கின்றன. அதனால்தான், இந்திரருக்கெனத் தனிக் கோயில்கள் இல்லாமலும், வழிபாடுகள் ஏதுமற்றுப் பூட்டிக் கிடப்பதுமாக இருக்கின்றன. 

ஆயினும், வேளாண் மரபிலும் - தமிழர் மரபிலும் இந்திர வழிபாடு தனித்துவ அடையாளமாக இருந்து வந்திருந்திருக்கிறது. இதன் காரணத்தால்தான், இந்திர அடையாளத்தைத் தன்வயப்படுத்திக் கொள்ளும் முயற்சியாக இந்திரன் பற்றிய பண்பாட்டுப் புனைவுகளைப் புராணங்கள்வழி உருவாக்கி இருக்கிறது ஆரிய வைதீகம். அதுமட்டுமல்லாமல், தொழில் மரபிலும் வழிபாட்டு மரபிலும் தமிழ் அடையாளமாக இருந்து வந்த இந்திர அடையாளத்தை, சிறுமைப்படுத்தவும் இழிவுபடுத்தவுமான நோக்கில், இந்திரன் பற்றிய இழி புராணங்களைக் கட்டமைத்திருக்கிறது ஆரிய வைதீகம். 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து... 

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும். 

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

பாண்டியர்களும் உழவுத்தொழில் அடையாள மரபும் : மகாராசன்

சோழநாடு சோறுடைத்தது எனும்படியாக வேளாண்மைத் தொழிலை வளப்படுத்திய சோழர்கள், உழவுத் தொழில் மரபை அடையாளப்படுத்திக் கொண்டார்கள். எனினும், சோழர்களுக்கு முன்பாகவே உழவுத் தொழில் மரபினராகவே அடையாளப்படுத்திக் கொண்டவர்கள் பாண்டியர்களே ஆவர் என்கிறார் பாவாணர்.

இதைக் குறித்து அவர் கூறும்போது, முதல் பாண்டியன் அவன் காலத்தில் பண்டையனாய் இருந்திருக்க முடியாது. ஆதலால், பண்டு என்னும் சொல்லினின்று பாண்டியன் என்னும் வேந்தன் குடிப்பெயரைத் திரித்து, பழமையானவன் என்று பொருள் கூறுவது பொருந்தாது எனும் பாவாணர், பள் - பண்டு - பண்டி - பாண்டி - பாண்டியன் என்பதாயிற்று என்கிறார்.

மேலும், பாண்டி - பாண்டில் - பாண்டியம் = எருது; எருது கொண்டு உழும் உழவு அல்லது பயிர்த்தொழில். தமிழகத்தில் உழவுத் தொழிலுக்கு இன்றியமையாத் துணையாகத் தொன்றுதொட்டுப் பயன்பட்டுவரும் விலங்கு எருதாகும். ஏர்த் தொழிலுக்கு உதவுவதனால் காளை எருது எனப்பட்டது. ஏர் - ஏர்து - எருது. காட்டு மாட்டைப் பிடித்துப் பழக்கி, வீட்டு விலங்காக்கி ஏர்த் தொழிலுக்குப் பயன்படுத்தினர். உழவுத் தொழிலும் பாண்டியம் எனப்பட்டது என்கிறார் பாவாணர்.

பழங்காலத்தில் உழவுத் தொழிலைப் பாண்டியம் எனும் சொல்வழக்காலும் தமிழர் குறித்துள்ளனர். அவ்வகையில், வேளாண்மை உழவுத் தொழில் மேற்கொண்ட பழந்தமிழர்களும், அவர்வழி வந்த வேந்தர்களும் உழவுத் தொழில் மரபினராக அடையாளப்படுத்தும் வகையில் பாண்டியம் - பாண்டியர் எனக் குறித்துள்ளனர் என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது ஆகும். உழவுத் தொழிலைப் பாண்டியம் எனக் குறிக்கும் வகையில்,

பாண்டியம் செய்வான் பொருளினும்

என்கிற கலித்தொகைப் பாடல் குறிப்பும் ஒப்பு நோக்கத்தக்கதாகும்.

ஆக, பாண்டிய வேந்தர்களின் அடையாளமும், சோழ வேந்தர்களின் அடையாளமும் வேளாண்மை உழவுத் தொழில் மரபையே அடையாளப்படுத்துகின்றன. அதாவது, வேந்தர்களின் அடையாளம் என்பது, வேளாண்மை உழவுத் தொழிலாகவே இருந்திருக்கிறது. வேளாண்மை உழவுத் தொழில் மரபினரே வேந்தர்களாக இருந்திருக்கின்றனர்.

இத்தகைய வேந்தர்களே வேளாண்மை உழவுத் தொழிலுக்கும் உழவுத் தொழில் மரபினருக்கும் பெருந்துணையாய் இருந்திருக்கின்றனர். அதனால்தான், வேந்தன் எனவும், இந்திரன் எனவும் மருத நிலத்தின் தெய்வமாகக் குறிக்கப்பட்டிருக்கிறது.

மண்ணுலகின் வேளாண்மை உழவுத் தொழிலுக்கு மழை நீரே முதன்மையானதும் அடிப்படையானதுமாக இருப்பதால், மழை நீரே வேந்தனுக்கு ஒப்பானதாகவும், விண்ணுலகின் வேந்தராகவும் கருதப்பட்டிருக்கிறது. அதனால்தான், இந்திரன் எனும் மழை நீரை மருத நிலத்தின் தெய்வமாகவும், வேளாண்மை உழவுத் தொழிலின் அடையாளமாகவும் உழவுத் தொழில் மரபில் கருதப்பட்டிருக்கிறது. அவ்வகையில், வேந்தன், இந்திரன், தேவேந்திரன் எனக் குறிக்கப்படுவன யாவும், வேளாண்மை உழவுத் தொழிலின் அடையாளமாகவே எல்லாக் காலத்திலும் முன்வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன எனக் கருதலாம்.

வேளாண்மை உழவுத் தொழிலின் அடையாளமாகவும் குறியீடாகவும் கருதப்படுகிற இந்திரன் - தேவேந்திரன் பற்றிய தரவுகள் பல்வேறு தொன்மக் கதைகளிலும், வேளாண் வளமைச் சடங்குகளிலும், பண்பாட்டு வழக்காறுகளிலும், வாய்மொழி இலக்கியங்களிலும், கல்வெட்டு, செப்பேடு போன்ற வரலாற்றுக் குறிப்புகளிலும், இலக்கண இலக்கியங்களிலும் காணக் கிடைக்கின்றன. 

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து...

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும்.

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

சோழர்களின் கொடியில் பொறிக்கப்பட்ட சின்னம் புலிதானா? : மகாராசன்

பரந்து விரிந்து வேய்ந்திருக்கும் மருத நில வயல்வெளிகளைக் கண்ணுற்று நோக்குவதால்தான், மழைத் தெய்வமானது மழையாகப் பொழிந்து மண்ணுயிர் காக்கின்றது. வேய்ந்திருக்கும் வயல்வெளியை மழை பொழிந்து நோக்குவதால் மழையை வேய்ந்தன் - வேந்தன் எனக் குறிக்கப்படுகிறது.

இதைப்போல, வேய்ந்திருக்கும் வயல்வெளிகளை ஒருமித்துப் பரந்து நோக்குவதற்கும் இரு கண்கள் போதாது என்பதால், ஆயிரம் ஆயிரம் கண்கள் கொண்டு மழைத் தெய்வம் நோக்குவதாகக் கருதியதால்தான், மழைத் தெய்வமான இந்திரனுக்கு ஆயிரம் கண்ணுடையான் எனும் பெயரும் வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆயிரம் கண்ணுடையான் எனும் இந்திரனின் உருவத்தைத்தான் சோழர்கள் தமது கொடியில் வரைந்திருக்கிறார்கள்.

மருத நிலத்தில் அரசு புரிந்த சோழர்கள் கொடியில் கண்களாகவே வரைந்திருந்த ஆயிரம் கண்ணுடையான் எனும் இந்திரனின் உருவமானது, புலியின் தோற்றத்தைப்போலவும் காட்சி அளித்திருக்கிறது. சோழர்களின் கொடியில் உள்ள புலிச் சின்னமானது, ஆயிரம் கண்ணுடையான் எனும் இந்திரனின் உருவம்தான்.

இந்த நுட்பமான செய்தியை, இராசராச சோழன் உலா நூலில் பதிவு செய்யும்போது,

....தாவி

வரப்பு மலை சூழ்வர ஆயிரம் கண்

பரப்பும் ஒரு வேங்கை பாரீர்

என, சோழனின் கொடிச் சிறப்பைக் கூறுகிறார் ஒட்டக்கூத்தர். இந்திரனாகிய புலிக்கொடியை; அதாவது, புலியெனக் கொடியில் இந்திரனை வைத்தவர்கள் சோழர்கள் என அப்பாடலில் சுட்டுகிறார் ஒட்டக்கூத்தர்.

இந்திரனைத்தான் புலிக்கொடியாகச் சோழர்கள் அடையாளப்படுத்தினர் எனும் செய்தியைக் கலிங்கத்துப்பரணி இலக்கியமும் உறுதிப்படுத்தியிருக்கிறது. சித்திரன் எனும் சோழ மன்னன், தன்னுடைய கொடியில் புலி என்பதாக இந்திரனைத்தான் அடையாளப்படுத்தி வைத்ததாகக் கூறும் வகையில்,

புலியெனக் கொடியில் இந்திரனை வைத்த அவனும் 

என்கிறது கலிங்கத்துப்பரணி.

இந்திரனைக் கொடியில் வைத்தவர்கள் என்பதால்தான், இந்திரனுக்கு விழா எடுத்திருக்கிறார்கள் சோழர்கள். இந்திரனுக்குச் சோழர்கள் விழா எடுத்திருப்பதன் பின்புலமும் இதுவாக இருந்திருத்தல் கூடும். அவ்வகையில், உழவுத் தொழில் மரபின் வழிபாட்டு அடையாளமாகக் கருதப்பட்ட இந்திர அடையாளத்தையே, வேளாண்மை உழவுத் தொழில் பண்பாட்டு அடையாளமாக - வேளாண் மரபினர் என்பதன் குறியீட்டு அடையாளமாகச் சோழர்கள் பயன்படுத்தி இருக்கின்றனர்.

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து...

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும்.

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

வேளாண்மை - ஆரிய மரபின் ஒவ்வாமை : மகாராசன்

வேளாண்மை சார்ந்த இத்தகைய வளமைச் சடங்குகளில் இந்திரன் என்னும் அடையாளத்துடன்கூடிய தெய்வ வழிபாட்டுக் கூறுகள் வெவ்வேறு வடிவங்களில் புலப்படுத்தப்படுகின்றன. எனினும், இத்தகைய வளமைச் சடங்குகளுக்கும் வைதீகச் சடங்குகளுக்கும் யாதொரு தொடர்பும் உறவும் இருந்ததில்லை; இருக்கவுமில்லை. 

குறிப்பாக, ஆரிய வைதீக மரபில் சுட்டப்படும் இந்திரன் என்பதன் அடையாளத்தோடும் சாயலோடும் எவ்விதத்திலும் தொடர்பில்லை. ஏனெனில், ஆரிய வைதீக மரபில் வேளாண்மைத் தொழில் பாவமான தொழிலாகக் கருதப்படுகிறது. தமிழர் உற்பத்திப் பண்பாட்டின் அடையாளமாய் இருக்கும் வேளாண்மையை இழிவான - பாவப்பட்ட தொழில் என்கிறது ஆரியம். இதனை ஆரியப் பண்பாட்டுக் கருத்தியலாகவே பதிவு செய்யும் நோக்கில், 

பிராமணனும் சத்திரியனும் வைசியன் தொழிலால் ஜீவித்த போதிலும், அதிக இம்சை உள்ளதாயும் பராதீநமாயும் இருக்கிற பயிரிடுதலை அகத்தியம் நீக்க வேண்டியது. 

சிலர் பயிரிடுதலை நல்ல தொழில் என்று நினைக்கிறார்கள். அந்தப் பிழைப்புப் பெரியோர்களால் நிந்திக்கப்பட்டது. ஏனெனில், இரும்பை முகத்திலே உடைய கலப்பையும் மண்வெட்டியும் பூமியையும் பூமியில் உண்டாலான பலப்பல ஜெந்துக்களையும் வெட்டுகிறது. 

என, உழவுத் தொழிலை ஆபத்தருமம் என்பதாகக் கருதி இழிவுபடுத்துகிறது மநு சாத்திரம். 

ஏர் பூட்டி உழுவதே பாவம் எனக் கருதுகிற ஆரிய வைதீக மரபின் சமக்கிருத மொழியில், ஏர் என்னும் சொல்லே காணப்படாமல் இருப்பதும் இதன் காரணமாகத்தான்.  அதேவேளையில், வேளாண்மைத் தொழிலே தலையாயத் தொழிலாகவும், மேன்மையான தொழிலாகவும் தமிழர் வாழ்விலும் மரபிலும் கருதப்பட்டிருக்கிறது. 

உழவு செய்து, பயிர் விளைவித்து வாழ்தலே உழவுத் தொழில் மரபினரான வேளாளர்க்கு அழகு எனும் பெருமித உணர்வே, தமிழர் மரபாகவும் பண்பாட்டுக் கருத்தியலாகவும் இருந்து வருகின்றது. உழைக்காமல் சூதால் வருகின்ற பொருளை வெறுத்தலும், பார்ப்பாருடன் பழகினாலும் நெருப்பைபோல் அவரிடமிருந்து விலகி நடத்தலும், உழவு செய்தலை மிக விரும்பி வாழ்தலும்தான் வேளாண்மைத் தொழில் மரபினர்க்கு அழகு எனும் வகையில், 

கழகத்தால் வந்த பொருள் காமுறாமை, 

பழகினும் பார்ப்பாரைத் தீப்போல ஒழுகல், 

உழவின்கண் காமுற்று வாழ்தல் - இம்மூன்றும் 

அழகென்ப வேளாண் குடிக்கு 

என்கிறது திரிகடுகம். அதாவது, உழவைப் பாவமாகக் கருதும் ஆரிய மரபிலிருந்து வேறுபட்டு, உழவை விரும்பிச் செய்யும் தொழிலாகக் கருதுவது தமிழர் மரபாகும். 

ஆரிய வைதீகத்தின் சடங்கியல் மரபுகள் நெருப்போடும் வானத்தோடும் தொடர்புடையவை. தமிழ்நாட்டின் நிலப்பரப்பு வெப்ப மண்டலப் பகுதியைச் சார்ந்தது என்பதால், தமிழர் பண்பாட்டு வெளியில் காணலாகும் சடங்கியல் மரபுகள் நீரோடும் நிலத்தோடும்தான் தொடர்புடையவையாய் அமைந்திருக்கின்றன. தமிழர்களின் புழங்குவெளியில் பிறப்பு முதல் இறப்பு வரையிலும் நிலவுகிற அனைத்துச் சடங்குகளும் நீரில்லாமல் அமைவதில்லை. ஆகையால், தமிழர் பண்பாடு என்பது இயல்பாகவே நீர் சார்ந்தும் - நிலம் சார்ந்ததுமான பண்பாடாகவே அமைந்திருக்கிறது. 

தமிழரின் பண்பாட்டு நடத்தைகள் நீரோடு தொடர்புடையது என்றால், ஆரிய வைதீக மரபினரின் பண்பாட்டு நடத்தைகள் நீருக்கு நேரெதிரான நெருப்போடு தொடர்புடையதாக இருந்திருக்கிறது. இந்த வேறுபாட்டு நிலைகள் பற்றி தொ.பரமசிவன் விவரிக்கும்போது, ஆரியர்களின் சடங்குகள் நெருப்பின்றி அமையாது. அவர்கள் வசித்த பகுதி, நீண்ட குளிர் காலத்தைக் கொண்ட பகுதி. எனவே, குளிரைப் போக்கும் நெருப்பு அவர்கள் பண்பாட்டு அடையாளமாக இருக்கலாம். தீ மூட்டிச் செய்யும் வேள்விகளின் தொடக்கம், குளிருக்குத் தீ மூட்டியதில் இருந்தும் தொடங்கியிருக்கலாம். அவர்களுடைய கடவுள் படையல்களை வேள்வி நெருப்பின் வழியாகவே பெற்றுக் கொள்பவர். 

வெப்ப மண்டல உயிர்கள் நீராடுதலில் விருப்பம் கொண்டவை. வெப்பமண்டல மனிதர்களான தமிழருக்கும் அம்பா ஆடல், மார்கழி நீராடல் என நீராடுதல் சடங்காக அமைந்தன. தம்மைப் போலவே கடவுளையும் குளிப்பாட்டும் வழக்கம் கொண்டனர். நெருப்பில் சிக்கி இறந்தவர்கள் நீர் வேட்கையோடு இறப்பது இயல்பாகும். அவ்வாறு இறந்தவர்களின் நினைவாக நீர்ப்பந்தல் அமைப்பது தமிழர் வழக்கமாயிற்று என்பார். 

ஆரிய வைதீக மரபில் சுட்டப்படும் இந்திரனுக்கும் வேளாண்மைத் தொழிலுக்கும் எவ்விதத் தொடர்பும் இருந்ததில்லை. இதுகுறித்து டி.டி.கோசாம்பி கூறும்போது, ரிக் வேதத்தில்  ஆறுகளை விடுவித்த வீரச் செயலுக்காக இந்திரன் மீண்டும் மீண்டும் போற்றப்படுகிறான். அரக்கனாகிய விரித்திரன் என்பவன், ஓடும் ஆற்றின் குறுக்கே செயற்கைத் தடுப்பு ஏற்படுத்தி நீரோட்டத்தைத் தடை செய்கிறான். விரித்திரன், ஒரு பெரிய பாம்பைப்போல மலைச் சரிவின் குறுக்கே படுத்துக் கிடந்தான். இந்திரன் அவனைச் கொன்றதும் வண்டிச் சக்கரங்களைப் போல கற்கள் உருண்டன. அசுரனின் மூச்சற்ற உடலின் மீது நீர் பிரவாகமாக ஓடியது என, உவமை நயத்துடன் வர்ணிக்கப்படும் இச்சொற்கள் யாவும், அணை ஒன்று உடைக்கப்பட்டதைத்தான் சொல்கின்றன என்கிறார். 

வேளாண்மை என்பதை விலக்கப்பட்ட தொழிலாக ஆரிய வைதீக மரபினர் கருதியதால்தான், வேளாண்மைக்கு அடிப்படையான நீர் ஆதாரங்கள் சீர்குலைப்பை வியந்தோதுவது மட்டுமல்லாமல், வேளாண்மைக்கு உகந்த வகையில் நீர் ஆதாரங்களைக் கட்டுவிப்பதும் பாவம் என்றே பதிவு செய்திருக்கின்றனர். 

ஆரிய வைதீக மரபில் இறந்தவர்களுக்குச் செய்யப்படும் படையல் சடங்கான சிரார்த்தச் சடங்கிலிருந்து நீக்கப்பட வேண்டியவர்கள் என்று ஒரு பாவப் பட்டியலை முன்வைத்திருக்கிறது மநு சாத்திரம். ஓடுகிற நீரில் அணை கட்டுகிறவனும், நீரின் வேகத்தைத் தடுப்பவனும் சிரார்த்தத்தில் நீக்கத்தக்க வந்தணர்கள் எனக் குறித்திருக்கிறது மநு சாத்திரம். 

நீரை அடிப்படையாகக் கொண்டு நிலத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட வேளாண்மைத் தொழில் மரபில், நீரே முதன்மைத் தெய்வமாக  வணங்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆரிய வைதீக வழிபாட்டு மரபில் அக்னி பகவான் - யாகம் என்பதான நெருப்பே முதன்மைப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. அவ்வகையில், தமிழர் வழிபாட்டு மரபின் இந்திரன் வேறாகவும், ஆரிய வைதீகத்தின் இந்திரன் வேறாகவுமே இருந்திருக்கின்றன. 

தமிழரின் வேளாண்மைத் தொழில் மரபில், இந்திரனே வேளாண் தெய்வமாக - மழைத் தெய்வமாக - நீர்த் தெய்வமாக அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது. வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் இந்திரன் என்பதாகத்தான் தமிழர்கள் அடையாளப்படுத்தி வந்திருக்கின்றனர். ஆகையால், ஆரிய வைதீக மரபின் இந்திரன் வேறு; தமிழர் மரபின் இந்திரன் வேறு என்பதை உறுதியாகக் கூறலாம்.

மகாராசன் எழுதிய 'வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்' எனும் நூலில் இருந்து...

*

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்,

மகாராசன்,

முதல் பதிப்பு, அக்டோபர் 2021,

பக்கங்கள் 220,

விலை: உரூ 250/-

10% கழிவு விலை: உரூ 225/-

அஞ்சல் செலவு: பதிப்பகமே ஏற்கும்.

தொடர்புக்கு

யாப்பு வெளியீடு : 

9080514506

தமிழர்கள் கொண்டாட வேண்டிய நேர்மையான படைப்பு : செ. தமிழ்நேயன், மருந்தாளுநர்

ஆய்வுகள் வரலாற்றை நேர்செய்யும் என்ற நம்பிக்கை, சிலரின் நூல்களில் இருந்து தெளிவு பெறலாம். அந்தச் சிலரில் மகாராசன் அவர்களின் படைப்பு இருப்பதே மகிழ்ச்சி. இற்றைய நாட்களில் ஆய்வு என்ற பெயரில் சாதியப் பெருமைகளை மட்டுமே வழமையாகப் பதிவு செய்யும் சூழலில், நேர்மையான ஆய்வாக உள்ளது என்பதே சிறந்த முயற்சி. 

வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம் தமிழர் அனைவரும் கொண்டாட வேண்டிய படைப்பு. வேளாண் நாகரிகத்தில் நெல்லின் பங்கு என்ன?நெல் வகைகள், காளைகளைப் பற்றிய பட்டியல், உழவுச்சொற்கள், உழவர் சிறப்பு, மழையை ஏன் கொண்டாட வேண்டும்? சங்க கால எச்சம் இற்றை வரை நீள்கிறது என்பதை ஆவணப்படுத்தியுள்ளார். 

பள்ளர் என்பது காரணப்பெயர்?மரபுப்பெயர்? என்பதையும் விவரிக்கிறார். பள்ளர்களுக்கு ஏன் வேளாளர் அடையாளம்? வேளாண் குடிகளின் வாழ்வியலை இலக்கியச் சான்றுகள் துணைக் கொண்டு  நிறுவுகிறார். 

எழுத்தாளர் தம்முடைய உரையில் எழுத்துப்போலியை இடைஇடையே  பதிவு செய்துள்ளார் (ஐ-அய்). 

திராவிடச் சாயல் எதுவுமில்லை. திசை சார்ந்த சொல் வழக்காறுகள் உள்ளது. பள்ளு இலக்கியத்தை மீள் வாசிப்புக் செய்யத் தூண்டுகிறார். நெல் பயன்பாட்டைக் கொண்டு வரலாற்றின் காலத்தையும் நிறுவலாம் என்பதையும் பதிவு செய்கிறார். வேந்த வணக்கம் பற்றிய குறிப்புகள் ஒவ்வொன்றும் மெய் சிலிர்க்க வைக்கிறது. 

உழவு, உழவர், எருது, வேந்தர் வணக்கம், நெல் பற்றிய குறிப்புகள் என, தமிழர்கள் கொண்டாட வேண்டிய படைப்பு. 

கட்டுரையாளர்:

செ. தமிழ்நேயன், மருந்தாளுநர், சென்னை.

வேளாண் மரபை வரலாற்று இயங்கியல் பார்வையோடு அணுகியிருக்கும் நூல் : இராஜா, பொறியாளர்.

இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் அரசியல் - பொருளாதாரம் - பண்பாட்டு ஆதிக்கமும், அதன் அடிப்படையில் நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும் ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிராக நாள்தோறும் வேளாண் மற்றும் பிற பாட்டாளி வர்க்கத்தினர் போராடியே வந்துள்ளனர்; வருகின்றனர். 

"கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்திலேயே வாளோடு தோன்றிய மூத்தக்குடி" என்று பெருமை பேசும் தமிழர் தேசிய இனத்திலும்கூட ஒவ்வொரு குடிகளின் மீதும் திட்டமிட்டோ அல்லது புகுத்திய பொதுப்புத்தியின் தாக்கத்திலோ நாள்தோறும் பண்பாட்டுத் தாக்குதல் தொடுக்கப்படுவதும்; அதை எதிர்த்துப் போராடியே தங்களுடைய பெரும்பொழுதைச் செலவிடுவதுமான போராட்ட வாழ்க்கையே தமிழர்களுக்கு இதுவரை இருந்து வருகிறது. 

அதிலும் குறிப்பாக, தமிழக வேளாண் உற்பத்தியாளர்களில் பெரும்பங்காற்றும் பள்ளர் சமுகத்தின் மீது கடந்த நானூறு வருடங்களாக நிகழ்த்தப்பட்ட பண்பாட்டுத் தாக்குதல் என்பதெல்லாம், மனிதநேயத் தன்மையற்ற செயலாகவே பார்க்கப்படுகிறது. ஆனாலும், அதுகுறித்து நீண்ட ஆய்வுகளையோ அல்லது அதற்கான தீர்வையோ முன்னெடுக்கப்படாமல் தொடர்வதைக் காண்கையில், இவை அனைத்தும் வேண்டுமென்றே திட்டமிட்டு நடத்தப்படுகிறதோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது...! 

அரசும் ஆய்வாளர்களும் தீர்வை முன்னெடுக்கும் வரையில், பாதிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் பாட்டாளிகள் தங்களுக்கான தீர்வை முன்னெடுக்கமால் விட்டு விடுவார்களா என்ன...? 

அவ்வகையில், சமுகப் பண்பாட்டியல் ஆய்வாளர் முனைவர் ஏர் மகாராசன்  அவர்கள் எழுதி, யாப்பு பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ள "வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்" எனும் நூல், நடுநிலையோடு 'வேளாளர் யார் ...?' என்று மற்ற வேளாண் குழுக்களையும் இணைத்துப் பல்வேறு இலக்கியத் தரவுகளோடும், தமிழ் இனக்குழுக்களுக்கு இடையே இருக்கும் முரண்களைக் களைந்து ஒன்றுபட அழைப்பு விடுத்திருப்பது பாராட்டத்தக்க ஒன்று. 

வாழ்த்துரையில் எழுத்தாளர் சோ.தர்மன்  அவர்கள் "வேளாண் மரபினர் குற்றச் செயல்களில் ஈடுபட மாட்டார்கள்" என்று அணிந்துரை செய்திருப்பது போல், நூலாசிரியரும் தான் சொல்ல வரும் கருத்தை ஆழமாகவும் தெளிவாகவும், அதேசமயத்தில் மற்றவர்களை எவ்விடத்திலும் புண்படுத்தாத வண்ணம் எழுதியிருப்பது வேளாண் மரபின் மாண்பைக் காட்டுகிறது. 

பல எழுத்தாளர்களும் பேசத் தயங்கும் அல்லது ஏன் வம்பு என்று ஒதுங்கும் தலைப்பில், மிக அற்புதமான படைப்பைப் படைத்திருக்கும் ஆசிரியருக்கு வாழ்த்துக்கள்! 

பள்ளர் மற்றும் இன்றைய வெள்ளாளர், கவுண்டர், படையாச்சி, உடையார் ஏனைய வேளாண் தொழிற்மக்களுக்குள் இருக்கும் தொழிற்வழித் தொடர்புகளைக் குறித்து, வரலாற்று இயங்கியல் பார்வையோடு அணுகியிருப்பது வரவேற்கத்தக்க முன்னெடுப்பு. 

அதேவேளையில், தென்மாவட்டங்களில் முட்டிமோதிக்கொண்டிருக்கும் பள்ளர் மற்றும் மறவர் இருவருமே தங்களை இந்திர குலத்தார் என்று அடையாளப்படுத்திக் கொள்வது போன்ற பல விடயங்களை நூல் பேசியிருப்பதும் கவனிக்கத் தக்கது. 

இறுதியாக, நம்மை மற்றவர்கள் எப்படி மாண்போடு நடத்த வேண்டும்..? எப்படி அடையாளப்படுத்த வேண்டுமென்று நாம் எதிர்பார்க்கிறோமோ, அப்படியே நாமும் மற்றவர்களை நடத்துவோமேயானால், தமிழ்ச் சமுகத்தில் இடை புகுந்திருக்கும் முரண் களைந்து, தமிழும் தமிழரும் உயர்வார்கள் என்பதில் ஐயமில்லை...! 

வேளாண் சமுக ஆய்வாளர்கள் மற்றும் தமிழ் இளைஞர்கள் அவசியம் படிக்க வேண்டிய நூல்களில், இந்நூலும் ஒன்று என்பது என் கருத்து. 

தமிழ்க் குடிகளுக்கு இடையே இருக்கும் உறவுகள் மற்றும் முரண்கள் குறித்து, இதுவரையில் பெரிதாக எந்தவொரு நூலும் வெளிவரவில்லை. இந்நூல் அதற்குத் தொடக்கப் புள்ளியாக அமையும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. என்றாலும், சமுகப் பண்பாட்டு உறவுகளைப் பேசும் நூட்கள் வெளிவர வேண்டும் என்பதே என்போன்றோரின் விருப்பமாக இருக்கிறது. பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்..! 

நூலை ஆழ்ந்து படித்துப் பார்த்த பிறகே என் கருத்தைப் பதிவு செய்கிறேன். மற்றவரை அடையாளம் காட்டுகிறேன் என்ற பெயரில் விசமத்தனமாக நூட்களை எழுதி, அதன் மூலம் சமூகப் பதட்டம் உருவாக்கி, கூட்டம் சேர்த்துக் கட்சி ஆரம்பித்து, இறுதியில் சமூக அரசியல் முகத்தில் கல்லெறிந்து பணம் ஈட்டும் நரிகளும் உள்ளனவே...? அதிலிருந்து நூலின் ஆசிரியர் தனித்து நின்று வெற்றி பெற்று இருப்பது வரவேற்கத்தக்க ஆரோக்கியமான ஒன்றாகவே நான் காண்கிறேன். 

கட்டுரையாளர்: 

இராஜா, நுண்கலைப் பொறியாளர், நாகர்கோவில்.